-Ανοησίες! Ανοησίες! Ανοησίες-είπε η κυρία με το ταγέρ και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.
-Να κληθεί αμέσως ο υδραυλικός να διορθώσει την διαρροή, διότι εγεμίσαμεν ακαθαρσίες.
Παρακαλώ, όχι άλλες ανοησίες. Να επικεντρωθούμε όλοι (one-two-three συγχρονιστείτε!) στο υδραυλικό θέμα της υπόθεσης διότι χωρίς σωστά υδραυλικά καμία οικοδομή και κυρίως αυτή της Ευρώπης που είναι και αρχαιοτάτη κατασκευή, δεν στεριώνει. Να ακούτε τι σας λέω και να μην ακούτε ανοησίες, είπε και συμφώνησαν οι γνωστοί.
Η ‘ανοησία’ επι του παρόντος είναι ότι το σκατό έχει φτάσει ως το ταβάνι και η βρώμα μας έχει πνίξει. Εxcuse me να πάρω ανάσα αφού και το ψητό (εμείς είμαστε το ψητό) στο μεγάλο φαγοπότι έχει κι αυτό δικαιώματα.
Συνεπώς, ανοίγω παράθυρο και όλα στη φόρα. Ο υδραυλικός βάζει την πένσα στην τσέπη και χαιρετά αγωνιστικά.
[Επόμενη σκηνή, νερά και βρύσες να τρέχουν].
Υδραυλικοί ενωμένοι, ποτέ νικημένοι.
Και εις άλλα με υγείαν.