Το Going Underground έπαιζε δυνατά μέσα στο κεφάλι του σαν background συνοδεία-υπογείως. Tι κομμάτι! Γεμάτο εντυπώσεις. Όπως στη Σεούλ.
Στη Σεούλ κάθε βήμα αποκαλύπτεται πιο φουτουριστικό από το προηγούμενο πράγμα που είχαμε αντιληφθεί εγκαίρως στο δρόμο από το αεροδρόμιο στην πόλη. Για την ακρίβεια, πριν φτάσουμε εκεί.
Κάτω από την επιφάνεια της γης όμως (για έναν άνθρωπο που πάντα ψάχνει την πιο κοντινή έξοδο με θέα στις σκάλες) το θέμα γινόταν ακόμη πιο φαντασμαγορικό, αποκαλυπτικό και ‘κοίτα-να-δεις’ καθώς η πόλη κρατούσε όχι μόνο τον χαρακτήρα της, αλλά και τύπους σαν κι εμένα, χαλαρούς και ψύχραιμους. Αφ’ ενός υπήρχαν πράγματα να δεις σα να κόβεις βόλτες στη high street, αφ’ετέρου το παιχνίδι ‘για να δούμε πού θα βγούμε όταν βγούμε στην επιφάνεια’ εξελισσόταν όλο και πιο ενδιαφέρον.
Εικόνες για ταινία. Δρόμοι ατέλειωτοι, με καταστήματα, μικρές πλατείες και διασταυρώσεις για να επιλέξεις την επόμενη κατεύθυνση. Προς underground μόδα ή προς healthy food κεντρικό σημείο. Κι ενώ πάνω κάνει κρύο, θα μείνουμε για καφέ στο ντιτζαϊνάτο κόφι-μπαρ με τα τραπέζια που γράφουν επάνω ιστορίες (νομίζω και το όνομά μου). Η Κορεάτικη κουλτούρα του καφέ, να δεις που θα είναι και το βασικό καύσιμο για όλα όσα τρέχουν non stop επάνω.
Going Underground και hi-tech ταυτόχρονα. Και όλη αυτή την υπόγεια εμπειρία μας τη θυμήθηκα διαβάζοντας την είδηση ότι η Σεούλ ετοιμάζει να φτιάξει μια ολόκληρη υπόγεια πόλη όπου θα μπορείς να πηγαίνεις με τα πόδια σε δώδεκα σταθμούς του Μετρό σε τριάντα εμπορικά κέντρα και στη θεία σου που δουλεύει στο γραφείο Οκτώ και έχεις να την δεις από τον καιρό της δυναστείας των Λι. Όλος αυτός ο υπόγειος κόσμος θα εκτείνεται από το Seoul City Hall ως το Gwanghwamun, λένε τα σχέδια, τα οποία οι Κορεάτες τα βάζουν και σε χρονοδιάγραμμα 2020-2025.
Επ, μια στιγμή. City Hall είπες; Φτάσαμε στο Plaza. Εδώ ανεβαίνουμε.
Και έτσι φτάσαμε ξενοδοχείο σαν αρουραίοι και παντοτινοί φαν των Jam.