Οι λαοί αλλάζουν τον κόσμο. Δεν πατάς ένα κουμπί και τον κάνεις καινούργιο παρότι το αντίθετο γίνεται, μ’ ένα κουμπί τον κάνεις «καινούργιο». Καλύτερος όμως γίνεται, όταν ο καθένας μας γίνει-καλύτερος.
Εμείς τον αλλάζουμε, όχι οι ηγέτες. Μόνο που καμμιά φορά, σπάαααανια, βοηθάνε λίγο. Ακόμη και όταν στο τέλος, στον λογικό απολογισμό, μετράς και λείπουν πόντοι. Και έτσι όπως κρατάω στο μυαλό μου την εικόνα _ Obama out και αφήνει το μικρόφωνο να πέσει σαν ράπερ που τελειώνει και τα’ χει πει καλά – ξέρω ότι ήταν ένας από εκείνους που έσπρωξαν τα πράγματα προς την καλή πλευρά.
Θα μπορούσε πιο πολύ. Ναι. Θα μπορούσε πιο δίκαια. Ναι. Θα μπορούσε, όσο μπορούσε, πιο δυνατά, έτσι ώστε να μην γίνονται τα ανέκδοτα υποθέσεις που πρέπει να ασχοληθείς μαζί τους μετά το punch line.
Έγιναν μικρά βήματα που στην ουσία είναι μεγάλα, για το κοινωνικό κράτος, για τα εργασιακά, για την εκπαίδευση, για να γίνει η ελπίδα από μαγική εικόνα, αληθινή εικόνα, μέσα στη μεγάλη εικόνα της υπερδύναμης και την ακόμη πιο μεγάλη του κόσμου σε μόνιμη ταραχή.
Ταξίδεψα τα τελευταία χρόνια στην Αμερική του Obama και μ’ άφησε να δω την Αμερική του Kerouac και του Pynchon και την Αμερική του Bruce και του Ray Charles και της Patti Smith και των Calexico – τη δική μας Αμερική, από το Big Sur ως τον Μισισιπή. Θέλω να την ξαναβρώ όταν πάω πάλι. Να τους ξαναβρώ όλους στη θέση τους, στις ανοιχτές, πάντα πιο ανοιχτές λεωφόρους.
Γιατί εμείς αλλάζουμε τον κόσμο, έτσι; Γεια σου Barack – over & out.