Η συναυλία από τα i-pods στις πλατείες, τις στάσεις και τα σχεδόν άδεια τρένα καλά κρατεί. Μια μεθυσμένη παρέα τραγουδάει αλλοπρόσαλλα, ένα συγκρότημα τσακώνεται στο στούντιο αν θα πρέπει, ή όχι, να κρατήσει τόσο μακρύ το σόλο της κιθάρας και πέντε κρεμασμένα στο μπαλκόνι CD αστράφτουν, κουνιούνται και διώχνουν τα περιστέρια. Την καλύτερη μουσική όμως παίζει το beach bar, όπου κι αν βρίσκεται, ακόμη και μέσα στο μυαλό μας. «Chase Τhe Devil Οut Οf Εarth», τραγουδάει ο Μax Romeo. Διώξτε όλους τους διαβόλους από τον πλανήτη. Τι περιμένουμε; Ας μείνουν οι καλοί και οι ωραίοι. Η πιο ωραία από όλες, η Sharleen Spiteri μπορεί πια να πει τα πράγματα όπως τα έχει στο μυαλό της. Πέρασαν 20 όμορφα χρόνια με τους Τexas, τώρα μόνη. Το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ, «Μelody», τίτλος, γεμάτος, στρογγυλός, σαν ουράνιο τόξο. Τραγούδια ωραία, σαν κι εκείνη, που δεν περιμένει τη μόδα να της προτείνει κάτι, διαλέγει τα κομμάτια που της πάνε ένα, ένα. Γι΄ αυτό οι vintage σόουλ και ροκ εν ρολ επιρροές τής Spiteri δεν είναι προσταγές καμιάς μουσικής τάσης, είναι ο εαυτός της, είναι μια ατέλειωτη σειρά από βινύλια της Μotown που παίρνει μαζί της κάθε φορά που αλλάζει σπίτι. Δεν θυμάστε; Η Σαρλίν ήταν που ντυμένη σαν Έλβις του 1968 «Comeback Special» τραγούδησε το «Ιnner Smile». Και πού το περίεργο, όταν μόνη πια στο τιμόνι, γράφει όλα τα τραγούδια με νήματα από Μπερτ Μπάκαρα, από Μάρβιν Γκέι και με μια α λα Supremes φιλαρέσκεια (στο «Day Τripping»); Ή όταν το «Ιt Was Υou» σου λέει πως όπως παλιά είναι και τώρα και το «Αll Τhe Τimes Ι Cried» πως ένα πονεμένο τραγούδι θα σε βοηθήσει καλύτερα να ξημερώσει η μέρα. Η Spiteri μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις τα πάντα, ακόμη και ότι ο κόσμος είναι υπέροχος και καλός. Η Spiteri, από τη βροχερή, σκοτεινή Γλασκώβη δεν ήταν εκείνη που έγινε το κορίτσι του καλοκαιριού, τραγουδώντας το «Ηere comes the summer son», πιο εκρηκτική από τον μήνα Αύγουστο στα ημερολόγια τοίχου επώνυμων ελαστικών; Οι κυρίες προηγούνται
