Μα, πού είστε; Τις προάλλες που είχα σε μια συναυλία, προετοιμαζόμουν να δω κόσμο, πολύ κόσμο, αντίθετα ήταν λίγοι , και λίγο ως πολύ γνωστοί. Σε μια άλλη συναυλία, πάλι, άλλου είδους ,μια από τα ίδια, ίσως και λίγο χειρότερα. Αν το έψαχνες ,μερικές παρέες όλες κι όλες. Πήγα και σινεμά (λέτε να έχω χάσει το πνεύμα της εποχής;) να δω 3D και τα λοιπά , U2, σούπερ πράγματα, εμπειρία που λέγανε και οι παλιοί, και πώς να σας περιγράψω ; Την έχετε την εικόνα. Στο σπίτι για τη μπάλα πιο πολλοί μαζεύονται. Μου ψιθυρίζει και μια καλή φίλη μου ,έμπειρη και ικανή φωτογράφος –τί, να σου Μαρία μου, όπου πάω τελευταία εκατό άτομα βλέπω. Ορίστε, λοιπόν. Δεν είναι ότι έχω λάθος προσανατολισμό εγώ μόνο.
Έρχεται πάνω στην ώρα και το κομμάτι στο Time που λέει –και σωστά το λέει- πως στο μέλλον αυτό που θα είναι ακριβό και θα αγοράζουμε όλοι είναι εμπειρίες (θα βρουν, είμαι σίγουρη μια φόρμα να τις πουλάνε) . Και οι εμπειρίες δεν φυτρώνουν στον καναπέ (με εξαιρέσεις πάντα) όσο exciting και αν είναι το επεισόδιο με τους Άλλους στο Lost, όσα μυστικά και αν κρύβονται πίσω από κάθε ατάκα.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, μήπως Lost είμαστε όλοι εμείς και πρέπει να δανειστούμε από τις Ζωές των Άλλων ,πριν ξαναφορέσουμε ,προφανώς σε μεγαλύτερο μέγεθος, αφού έχουμε βάλει και μερικά κιλά στο μεταξύ, το τισέρτ με την κλασική στάμπα «Η ζωή είναι αλλού» και από κάτω με πιο μικρά γράμματα «αλλά πού να τρέχεις τώρα;»
Όπως η πίτσα πεπερόνι θα σου έρχεται delivery η εκδρομή στα Καλάβρυτα και η επιχείρηση Αμαζόνιος, ως και μουσκεμένος από τις τροπικές καταιγίδες θα βγαίνεις και θα έχεις να διηγείσαι ένα σωρό τρελά πράγματα από εμπειρίες που αγόρασες ακριβά ή σε τιμή ευκαιρίας. Γι΄ αυτό χάθηκες εκεί έξω. Σε καταλαβαίνω τώρα που δεν μπορώ να αποφασίσω τι να φορέσω για να βγω, μήπως κάνει κρύο και αν θα σταματήσει ποτέ να βρέχει.
03 Οκτ 2008
