Δεν μπορείτε να το καταλάβετε, μα έτσι είναι. Ό,τι ακούσατε, ό,τι διαβάσατε για εκείνον είναι αληθινό. Και όσο και αν όλοι εμείς έχουμε συνηθίσει στις λέξεις να έχουμε εμπιστοσύνη, ούτε και αυτές κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Τί τύχη! Να προσγειωθείς δίπλα σε εκείνον. Σε μια πόρτα μονίμως ανοιχτή. Σε ένα γέλιο τεράστιο. Σε μια μεγάλη καρδιά και σε ένα μυαλό που άστραφτε για να φωτίσει όχι μόνο εκεί που βρισκόσουν, αλλα εκεί που θα πήγαινες πάντα. Μα, πώς ήταν δυνατόν, σκεφτόμουν. Να ‘τρέχουν’ τα πολιτικά θέματα, να ρέει η ειδησιογραφία, οι συσκέψεις, τα τηλέφωνα, ο κόσμος όλος
και μέσα σε αυτά, να έχει το χρόνο, την διάθεση, το ενδιαφέρον να συζητήσει με μας για την ταινία των αδελφών Κοέν και το cd του Νικ Κέιβ. Και με μια τιμονιά χιούμορ πάλι κατάφερνε όλα εκείνα που ονειρευόμαστε,
, σαν παιδί που δεν δέχεται ό,τι του λένε και που δεν θα καθήσει φρόνιμο γιατί έτσι πρέπει και που τελικά θα κάνει το δικό του και θά’ναι το σωστό.
Είναι μερικά πράγματα που δεν πρόκειται να τα θυμάσαι, γιατί δεν έγιναν ποτέ μνήμη. Μπήκαν μέσα στη ζωή μας, σαν να είναι φτιαγμένα από άλλο υλικό, άλλο μέτρο- είναι εκείνη η ανοιχτή πόρτα του γραφείου, είναι το γέλιο που τράνταζε το διάδρομο, η καθαρή ματιά, η ζωντανή, αληθινή «καλημέρα» στο ασανσέρ, τα βιβλία και οι σημειώσεις, οι ευχές, φράσεις που λέμε μεταξύ μας πια στο γραφείο και γράφουν ολόκληρα έργα, οι λέξεις που τυπώνονται κάθε μέρα και που παίρνεις την ευθύνη τους, οι άνθρωποι γύρω, η μεγάλη τύχη μας, η ιστορία έτσι όπως τη ζήσαμε (και πολλές ιστορίες μαζί) – δεν ξέρω αν μπορείτε ακριβώς να το καταλάβετε. Είναι πολλοί που σίγουρα μπορούν.
03 Οκτ 2008
