Είναι …Ουράνιο Τόξο

Στάσιμα “νερά” στην Ποσειδώνος. Τα αυτοκίνητα κολλημένα το ένα πίσω απο το άλλο σαν ξεχασμένο παραγάδι. Στο βάθος βλέπω Πειραιά στην ομίχλη, στα δεξιά τα καφέ του Φαλήρου, αγουροξυπνημένα, άδεια και ανακαινισμένα.
Η σκονισμένη θολούρα, το πολυφορεμένο τελευταία Σαχάρα σικ με έχει πιάσει ως το λαιμό (κάθε συννεφιά μου φαίνεται ύποπτη.) Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και στους άλλους οδηγούς δίπλα- μοιάζουν όλοι σαν να τους ξύπνησε η Σαπφώ Νοταρά και πετάχτηκαν στο δρόμο πριν προλάβουν να ρίξουν πάνω τους λίγη φρεσκάδα. Η άνοιξη φταίει, σκέφτομαι, σαν πιό ψύχραιμη σκέψη που μπορώ να κάνω εκείνη τη στιγμή. Επιπλέον, βιάζομαι. Σε μια πόλη που η βιασύνη θεωρείται ποινικό αδίκημα και ματαιότητης ματαιοτήτων. Μεγάλο κόλημμα στο δρόμο -αν και όχι όπως τις προάλλες με τη βροχή. Καταστρώνω σχέδια για το πώς θα προλάβω, πώς θα κινηθώ έξυπνα, πώς με συμφέρει από το Δέλτα να φτάσω στο Σ (ύντανμα)-βλέπε Κέντρο. Στα σχέδια παρεμβαίνουν άλλες σκέψεις, ένας πρόλογος για το θέμα που γράφω και το χώμα που πρέπει να αγοράσω για τα φυτά. Τα πότισα τα φυτά; Τα ξέχασα. Αλλά μπορεί και να βρέξει. Ναι, θα βρέξει (δεν άκουσα και καιρό, ή άκουσα; )’Οχι- καιρό είδα- για να πω την αλήθεια ,είδα όλους τους καιρούς που είχαν όλα τα κανάλια χτες βράδυ- μόνο αυτό είδα.
Και τότε, εκεί, με καρφωμένο το βλέμα στις πινακίδες του μπροστινού, αρχίζει το ραδιόφωνο να παίζει το She’ a Rainbow. Rolling Stones και She’ s rainbow , αυτό το “χίπικο” παλιό, ατσαλάκωτο, μαγικό τραγουδάκι – σε μια νέα ‘πειραγμένη’ βερσιόν , δεν έχει σημασία- δεμένο έτσι όμορφα με τα αέρινα λόγια του Κωσντανίνου Τζούμα- και πάει περίπατο η θολούρα. Κατά βάθος, το ‘χεις το χίπικο, λέει ο καλός μου κάθε φορά που “σκάει” το She’ s A Rainbow στον αέρα. Καμμιά σχέση- δεν το’ χω. Εγώ I Fought The Law (and the law won) με Clash, που έπαιξε λίγο μετά, κάτι surf garage κιθάρες και urban μπλουζ και σίγουρα ρέγκε -chase the devil και ,αν θέλεις να ξέρεις, black (velvet) σόουλ και άλλα τέτοια και παρόμοια. Αρκεί, να κυλήσει λίγη μουσική. Κι αρχίζει να τσουλάει, να ξεμπλοκάρει η λεωφόρος και η μέρα μαζί. Χαζό πράγμα ε; αλλά πιάνει. Κι’ αυτό το she’ a rainbow …Tί είχαν στο μυαλό τους όταν το ‘ φτιαχναν;