Εντάξει λοιπόν. Το πήραν.Με γεια΄τους , με χαρά τους στον Πειραιά τους. Να το χαίρονται. Να το ποτίζουν, να το ταίζουν και να ηρεμήσουν. Φτάσαμε και εμείς εκεί και γυρίσαμε πίσω. Σαν να ξεχάσαμε το θερμοσιφωνα ανοιχτό και τα κλειδιά στην πόρτα και να επιστρέψαμε να τα πάρουμε και να βρεθήκαμε κλειδωμένοι έξω. Δυό φορές. Δηλαδή αν θέλαμε- αν θέλαμε πολύ – θα ειχαμε κερδίσει την ΑΕΚ. Αν ήθελε εκεινη, θα είχε πάρει εμάς.
Μεταξύ Ηρακλείου και Ηρακλή όμως χάσαμε το τρένο. Σφύριξε δυο φορές και πάει. Στο καλό και να μας γράφετε. Αλλά άρχισαν το χορο, οι αχάριστοι. Τους “δώσαμε” Νικοπόλ -μαζί με τα δοκάρια για τις δυσκολες ώρες – (αχ βρε Αντωνη και εσύ -που δεν έφταιγες κιόλας ) και πήραν φόρα.
Ξαφνικό τους ήρθε, από σπόντα τους ήρθε, μέσω Σάο Πάολο τους ήρθε- είδε το νταμπλ φως κι ανέβηκε. Χτυπησε κουδούνι και άνοιξαν (την ώρα που εμείς ψάχναμε για τα κλειδιά- με την ησυχία μας). Και έρχονται τώρα με τα χέρια ψηλά, πανηγυρικά , σαν σε Παπαριζίτικο χορευτικό να μας σπάσουν τα νεύρα. Να δεις το γαύρο σε sms , να τρομάξεις. Να δεις το γαύρο σε αναπάντητη κλίση να σε τσακίσει. Να τον δεις στο δρόμο,να περάσεις απέναντι και τρία στενά πιό πάνω. Να τον δεις στη δουλειά, στα ψώνια, στο διπλανό τραπέζι, στο σπίτι να σε περιμένει με ανοιχτες αγκάλες και εκείνο το χαμόγελο. Το ξέρετε δα. Να τους βλέπεις όλη τη χρονια, πριν τον αγώνα να κάνουν βόλτες στην Ιάσωνος, να πλησιάζεις (ήμαρτον φίλε βάζελε) ως και να τους συμπαθείς λιγάκι και εκείνοι -τί περιμένεις;- στο τέλος να “εκφράζονται” με τον χειρότερο τρόπο. Εις διπλούν. Και με γιορτές και με πανηγύρια. Και στους δρόμους και στα φανάρια. Συγνώμη, αλλά εκτός απο γαύρο, τι άλλο έχετε; Αλλά τί νά’ χετε κι εσείς; Κάτι παπάδες που τσακώνονται , κάτι τηλε- ανοσίες της συμφοράς και κάτι Γιουρο-φιέστες που θα κρατησουν ως δεκαπενταυγουστο και λίγο λεω…
03 Οκτ 2008
