Τίποτε άλλο, σε αυτή την πόλη , αυτές τις μέρες μόνο πίτσες κυκλοφορούν . Και καρμπονάρες, σουβλάκια και γεύματα διαίτης ή διατροφής για να είμαστε σωστοί και με τη μόδα. Στο φανάρι χτες είχα μπροστά μου δυο ‘ιταλικά’ και δυο σουβλάκια. Εντελώς αρμονικά οι πίτσες και οι μακαρονάδες έστριψαν δεξιά, ο γύρος και το τζατζίκι αριστερά. Η πόλη ανήκει πια στα ντελίβερι. Φαγητά στην άσφαλτο ,τροφή για τους πεινασμένους. Και αφοσιωμένοι στο δρομολόγιό τους, οι οδηγοί στις μηχανές (αυτό κι αν είναι Ολυμπιακό άθλημα!)με το τους οι άνθρωποι μην κρυώσει το κασέρι στα «τέσσερα τυριά» και παραπονεθεί ο πελάτης. Ναι, αλλά τι θέλουν τα Ντελίβερι σε μια πόλη που έχει μετακομίσει σε πλοία, τρένα και νησιά; Αυτό σας λέω. Τα ντελίβερι είναι η απόδειξη πως οι πιο πολλοί δεν έφυγαν . Είναι εδώ ,κρυμμένοι πίσω από τοίχους και παράθυρα, πίσω από τις σειρές που δείχνουν αργά τη νύχτα τα κανάλια, πίσω από την ελπίδα να δουν την πόλη να αδειάζει , να της έρχεται κανονικό το μέγεθός της και να μην στενεύει η κυκλοφορία στους δρόμους. Εκεί κάπου κρυμμένοι είναι –εκεί και στις κοντινές παραλίες τα σαββατοκύριακα- και στέλνουν παραγγελίες. Δύο καλαμάκια με έξτρα πίτα ξεχωριστά και ένα χωρίς κρεμμύδι που πειράζει τη μαμά στο στομάχι. Σε ένα τέταρτο (αν είναι κοντά και το μαγαζί) έρχεται το σουβλάκι και σου χτυπάει το κουδούνι. Είναι εκεί όλοι αυτοί , γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα τζιτζίκια παραγγέλνουν να τους έρθει έτοιμο το πιάτο. Αν και έχω μια υποψία ότι τα ντελίβερι πάνε φαγητά ο ένας στον άλλο, για να σώσουν την πόλη από την ερημιά και την τιμή της πίτσας που βγαίνει στους δρόμους. Για να μας περάσουν θριαμβευτικά από τη μια άκρη του Αυγούστου στην άλλη, από την γωνία απέναντι, από τα φιλικά της προετοιμασίας στους τελικούς των Ολυμπιακών. Γι αυτό , ακόμη κι αν η σπεσιαλιτέ σας είναι η καρμπονάρα, κάντε μια παραγγελία έτσι και μόνο για του ντελίβερι τη χάρη.
