Απίστευτα πράγματα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος Σάββατο βράδυ. Κάτι που κρύβεται μέσα του βγαίνει και τον εξουσιάζει- γι’ αυτό το λένε έτσι. Σάββατο βράδυ. Στο Παγκράτι με το αμάξι και think positive διάθεση –
είχε βραδιά Έλβις , στο «Ονόκιο», το σημείο όπου μαζεύονται οι φαν της κάντρι και ακούνε Τζόνι Κας και Λορέτα Λιν μια και στο Luv για παράδειγμα, από
για κάντρι ούτε λόγος. Η ιδέα ωραία ήταν – το Παγκράτι , κομμάτι ζόρικο .
Θέση για να παρκάρεις ούτε σε γκράφιτι, όποιος δεν είχε τι να κάνει είχε πάει στο Παγκράτι και είχε αφήσει το αυτοκίνητό του. Παντού. Ώρα στη γύρα. Ώσπου βρήκαμε . Στην στροφή από τον Λέντζο καθώς μπαίνεις δεξιά Κρησίλα- που την είχαμε βαφτίσει και ‘τελευταία ευκαιρία ‘και μετά θα φεύγαμε, βρήκαμε . Έφυγε κάποιος και μπήκαμε εμείς ,όχι σαν τους άλλους που άναβαν τα φλας και κοκάλωναν και άρχιζαν τις μανούβρες ώσπου κέρδιζαν πανηγυρικά τη θέση τους στη λέσχη «Π.Π.Σ.Β» (Πάρκαρα Παγκράτι Σάββατο Βράδυ) . Μέχρι εκείνη τη στιγμή και από την ώρα που περάσαμε τα όρια της περιοχής , μια χαρά άκουσα τους Greenskeepers έως και το τελευταίο hidden piece, όπου έχει μια μεγάλη ησυχία, και μετά ξαναρχίζουν τα όργανα ,λίγο ακόμη ελέκτρο-ντίσκο-ροκ ,που μοιάζει πολύ με Talking Heads και με B-52s και σε μερικά σημεία ,όρκο έπαιρνα πως άκουγα τον Nτέιβιντ Μπερν, τον οποίο επίσης όρκο έπαιρνα πως είχα και αλλού ακούσει .Τί γίνεται τελευταία ; Όλοι πάνε να κάνουν Ντέιβιντ Μπερν ή ο Μπερν μας κάνει πλάκα. Τον έχω για τέτοιο τύπο.
Στην είσοδο του μαγαζιού είχαν πιάσει πόστο κάτι ξύλινοι ινδιάνοι- τα κεφάλια τους δηλαδή , που αν δεν ξέρεις που πας και τι ψάχνεις μπορεί και να σε σκιάξουν μέσα στο σκοτάδι.
Αλλά είδαμε τα καουμπόικα καπέλα να ανεβοκατεβαίνουν και το γκρουπ στη γωνιά να ιδρώνει , στο βάθος ,πίσω από την κονσόλα τον Νίκο -greek cowboy -Γκαραβέλα και τον Εlvis- Νίκο Γεώργα να τραγουδάει (αστεία με τον Έλβις, σημειωτέον δεν κάνω υπάρχουν ιερά και όσια)αλλά ο άνθρωπος έχει φωνή , τα λέει τα love me tender και suspicious minds κανονικά – το έχει το θέμα. Και αυτό και άλλα πολλά. Στον Γκαρθ Μπρουκς πρόσεξα μία έξαψη στο κοινό και τους φαν να πετάνε στα σύννεφα – δεν βαριέσαι στη βραδιά του Έλβις όλοι χωράνε.
Έρχεται και ο Γουίλι Νέλσον ,λέει στις 7 Ιουλίου στον Λυκαβηττό και κάτι country φεστιβάλ μπαίνουν στο πρόγραμμα- ας αρχίσουν οι ετοιμασίες στα σαλούν της πόλης.
Πέρασε και ο Λορέν Γκαρνιέ από τα μέρη μας. Σίφουνας Κύριλος με το καλό το mood όμως. Ο γάλλος της F Communications ,προσπερνά τα Σαρκοζί- Ρουαγιάλ διλήμματα και ενώνει το έθνος σε ένα nouvel niveau μουσiκής αισθητικής. Λοιπόν, μην σαςμπερδεύω, ο μεσιέ Γκαρνιέ έπαιξε όλη την ιστορία της ντανς μιξάροντας μαγικά σε ένα σετ. Vraiment formidable. Είχε να έρθει από τα ξημερώματα των 90ς ,εξαιρουμένης της Μυκόνου και ,μου ψιθύρισε ένας φίλος που ξέρει , πριν σου λείψει θα ξανάρθει. Μερικοί άνθρωποι θέλουν απλώς ένα σκούντημα.
Στο μεταξύ, ψάχνω. Εκείνος , ο γάλλος, γράφει σαν Μποντλέρ του τεκ-χάουζ. Το «electrochoc» είναι το βιβλίο του, on line ,μεταφρασμένο ήδη σε κάμποσες γλώσσες (http://www.laurentgarnier.com) και κάθε κεφάλαιο έχει τη δική του playlist. Tί έγινε λοιπόν στο Ντιτρόϊτ; Τι βρήκε ο ήρωας να τον περιμένει στο αεροδρόμιο; Deep, dark house & a bit of electro (γι΄αρχή και μετά βλέπουμε.)
Και πάλι η ακατανίκητη δύναμη, η αβάσιμη αισιοδοξία, η παρόρμηση ήδη έξω από την πόρτα.. Κινητό, κλειδιά ,Τομ Γουέιτς. Πώς το ‘λέγε ο δικός μας; “ΤHe Ghosts of Saturday Night”(after hours at Napoleone’s Pizza House) του ’74. Πάω να ξεσκονίσω τα βινύλια. Ή για μια πίτσα.
