Tίποτε σπουδαίο. Έβαλα λίγη ζάχαρη στην άκρη του πάγκου της κουζίνας. Και γύρισα στη δουλειά. Κόλησα πάλι στην οθόνη του κομπιούτερ, έντερ, ντιλίτ, άλτ-σιφτ, ντιλίτ, ντιλίτ. Κάθε τόσο σηκωνόμουν από τη θέση μου, πήγαινα ως την κουζίνα , έρριχνα μια ματιά. Έβαζα λίγο καφέ.Έπινα λίγο νερό. Ξανακοιτούσα. Σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο πρώτος. Μυρίστηκε τη ζάχαρη, έκανε μεταβολή και πήρε δρόμο.
Γύρισα πάλι στη δουλειά. Ξεκαθάρισμα στα email. Αδειασμα του φακέλου “διαγραμμένα” ,έντερ. Ο ήλιος χτύπαγε στην οθόνη σαν να έλεγε “κοίτα αμέσως έξω από το παράθυρο”. Και πήγα πάλι στην κουζίνα. ΄Ενας στρατός , πειθαρχημένος βάδιζε πάνω σε μια μαύρη γραμμή που κατέληγε στη ζάχαρη. Μετά από λίγο η γραμμή απλώθηκε και ο λόχος ανέλαβε δουλειά. Το ένα μυρμήγκι ,μετά το άλλο έπεσαν στο φαϊ. Σε μια κίνηση καλών προθέσεων να μαζέψω τη ζάχαρη για να κάνω το δείπνο τους πιό απολαυστικό ,δυαλύθηκαν με πανικό.Σε λιγο παλι και αφού σιγουρεύτηκαν πως ο κίνδυνος είχε περάσει (ίσως και να κατάλαβαν ότι δεν υπήρξε ποτέ) όρμησαν ξανά στο γλυκό τους “πιάτο”. Τα άφησα στην ησυχία τους. Κόλησα πάλι στα πλήκτρα και στην οθόνη. Ο ηλιος είχε φύγει ,το “μπάνερ” του σάιτ που κρυβόταν κάτω από τη λάμψη αποκαλύφθηκε ξανά. Όπως και η σημείωση πάνω αριστερά “skip this ad’ . Ναι και έντερ. Τί να γινόταν αλήθεια στη ζάχαρη; Ποιά ζάχαρη; Είχε μείνει ελάχιστη και πάνω της ξεχασμένοι και χορτασμένοι οι τελευταίοι “στρατιώτες” δοκίμαζαν τις αντοχές τους για λίγη γλύκα ακόμη. Τότε ήταν που διάβασα για εκείνα τα μυρμήγκια που ήρθαν από το Κονγκό. Κάπου φορτώθηκαν , ταξίδεψαν, έφτασαν, οργανώθηκαν, άλλαξαν διευθυνση .Από αυτούς τους επισκέπτες της ζάχαρης στην κουζινα μπορεί κάποιος να ειχε προγόνους στην Αφρική. Τα επεξεργάτηκα από κάπως πιό κοντά- να δεις, είπα, μπορεί και να’ χουν αφρικάνικες ρίζες. Μερικά ήδη είχαν πάρει το δρόμο της επιστροφής. Πίσω και εγώ στον υπολογιστή . Είχε γεμίσει μυρμηγκάκια. Ήταν αυτό το παιχνίδι, αν ξέρετε, που στέλνεις με μέιλ ό,τι θέλεις, έντομα, μελάνια, πριόνια, λεκέδες και καταστρέφουν ό,τι βλέπεις στην οθόνη.
03 Οκτ 2008
