Το Dreamgirls θυμίζει κάτι που δεν ξεχάσαμε ποτέ: γιατί τα girl groups μας άρεσαν τόσο.
Ο πιο μεγάλος πονοκέφαλος της Φάτιμα Ρόμπινσον ήταν η Μπιγιονσέ Νόουλς. Και αυτό όχι γιατί η Μπιγιονσέ δεν χόρευε καλά (ποιος θα έλεγε κάτι τέτοιο!) αλλά επειδή η Μπιγιονσέ έπρεπε να κόψει κάτι από τις κινήσεις της. Η χορογράφος της ταινίας Dreamgirls ,όφειλε να βρει ένα τρόπο να το κάνει.
όλο το σεβασμό στην «καυτή» καριέρα της και τον πρότερο δοξασμένο στις Destiny’s Child βίο, αν τα κορίτσια του Dreamgirls ήθελαν να θυμίζουν τις Supremes έπρεπε να περιορίσουν τα κουνήματα των γοφών. Οι Supremes , αλλά και οι Chantels και οι Chiffons και οι Crystals και οι Marvelettes λικνίζονταν απλώς ανεπαίσθητα στη σκηνή, με τα χέρια σχεδόν κολλημένα στα πλευρά –μόνο αργότερα τα απελευθέρωσαν ίσως σε κάποιες εξάρσεις του ρεφρέν.Αλλά αυτά είναι ιστορία και πάνω-κάτω (με πολλά πάνω και λίγα κάτω) και η ιστορία των Supremes στην οποία βασίστηκε το μιούζικαλ του Μάικλ Μπένετ του1981 και σήμερα το Dreamgirls, η ταινία.
Ήταν βλέπετε τα θρυλικά 60ς. Για την ακρίβεια ήταν ακριβώς το 1960 όταν οι Shirelles τραγουδούσαν το “Will You Love Me Tomorrow” μια τό
σο μεγάλη επιτυχία, που δεν ρωτούσε απλά «αν θα με αγαπάς αύριο» ,ήξερε πως όσοι άκουγαν θα λάτρευαν τα γυναικεία γκρουπ από εκείνη τη στιγμή και για πολλά χρόνια στο μέλλον. Οι Chantels στο μεταξύ με τις ανάλαφρες doo wop αρμονίες τους είχαν ανάψει τη σπίθα. Ο ήχος των girl groups ήταν στα 60ς μια από τις πιο δημοφιλείς εκφράσεις του rock’ n’ roll ή όπως προτιμούσε να το περιγράφει καλύτερα ο μεγαλο-παραγωγός Φιλ Σπέκτορ, «μπλουζ ποπ». Δεν περίμενα να εμφανιστεί το όνομά του τόσο νωρίς- αλλά είναι νομίζω αναπόφευκτο. Ο μίστερ Wall of Sound – που «έχτισε» στο στούντιο τον περίφημο τρόπο ηχογράφησης και χαρακτήρισε τον ήχο της εποχής- είχε μεγάλο λόγο στις Ronettes και σε άλλα girl groups, καθώς οι παραγωγοί αποφάσιζαν σχεδόν για όλα , όντας το ίδιο σημαντικοί όσο το συγκρότημα το ίδιο- τί λέω; Πιο σημαντικοί από το συγκρότημα το ίδιο.
Όλα ήταν γλυκά και αθώα , μια αίσθηση αναμονής υπήρχε στον αέρα και οι έφηβοι της εποχής περνούσαν τις ώρες τους περιμένοντας την απάντηση για το ραντεβού του Σαββατόβραδου. Ο Ελβις στο μεταξύ είχε φύγει για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία του και όπως παρατηρούσαν οι ιστορικοί της εποχής δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί η βρετανική εισβολή στην Αμερική, με τους Βeatles , τους Rolling stones ,τους Kinks για να ανακατευτούν τα πράγματα. Ήταν τότε που τα ραδιόφωνα έπαιζαν ασταμάτητα κοριτσίστικες φωνές να στριγγλίζουν πάνω σε ψιλές νότες και ζαχαρένιες μελωδίες. Μόνιμος καημός ,αν με αγαπάει αληθινά, μήπως μου λέει ψέματα, αχ, πόσο μου λείπει, νομίζω πως με κοίταξε τρυφερά, τον είδα στο όνειρό μου, αν προσεύχομαι κάθε βράδι ίσως είμαστε μαζί για πάντα. Όλα ,είχαν αυτή την «για πάντα» αίσθηση, προσμονής και αγάπης την οποία κάποιοι δαιμόνιοι και υπερβολικά ταλαντούχοι παραγωγοί, σαν τον Σπέκτορ (ο οποίος στα 20 του χρόνια ήταν κιόλας πάμπλουτος) τον Τζέρι Γκόφιν , τον Μπέρι Γκόρντι κατάφερναν να κλείνουν μέσα σε τρίλεπτα τελειότητας. Τόσο διαρκούσε ένα τραγούδι ,τόσο χρειαζόταν για να απογειώσει το κοινό. Τα ίδια τα μέλη των γυναικείων συγκροτημάτων εκείνης της εποχής , σπάνια έγραφαν τα τραγούδια τους ή έπαιζαν κάποιο όργανο και παρά το γεγονός πως κυκλοφορούσαν χιλιάδες δίσκοι τους, όλα σχεδόν τα γκρουπ έσβησαν – έμειναν μόνο μερικές κυρίες, που οι σχέσεις τους σε συνδυασμό με τις φωνητικές τους ικανότητες τις οδήγησαν σε μεγάλη καριέρα. Ναι, την Νταϊάνα Ρος ,εννοώ, που χάρη στη σχέση της με τον Γκόρντι , αφεντικό της Motown, το ταλέντο και την ευφυΐα της να κάνει τα πράγματα σωστά, αφοσιώθηκε στον ‘δάσκαλο’ και έγινε η σημαία της Motown. Οι υπόλοιπες δήλωσαν πως ένα από τα πιο παραγνωρισμένα γκρουπ στην ιστορία της ποπ ήταν οι Supremes στην μετά-Ρος εποχή τους.
Ψηλές γόβες, στενά στη μέση φορέματα και κρεπαρισμένα κεφάλια .Όσο πιο φουσκωτοί οι κότσοι στα χτενίσματα των κοριτσιών, τόσο πιο ποπ-προκλητική η εμφάνιση. Δείτε τις Ronettes για παράδειγμα, το καμάρι του Φιλ Σπέκτορ και την λίγο-πιο-σέξι-από-ό,τι-συνηθιζόταν εμφάνισή τους. Οι Ronettes ήταν η Βερόνικα Μπένετ που έγινε Ρόνι Σπέκτορ (αφού παντρεύτηκε τον Φιλ και χώρισε μετά από λίγα χρόνια), η αδελφή της Εστέλ και η ξαδέλφη Νέντρα Τάλεϊ . Μάλιστα πρόκειται να τις ξαναθυμηθούμε μαζί με εκείνα τα μεγάλα σουξέ Be My Baby και Walking In The Rain καθώς το Μάρτιο παίρνουν επισήμως τη θέση τους στο Rock’n Roll Hall Of Fame.
Αν το Dreamgirls τελικά έκανε την έκπληξη μένοντας έξω από την τελική πεντάδα για τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας –το σίγουρο είναι πως με τα τραγούδια του και μόνο θα σημαδέψει τη βραδιά – εδώ το Be My Baby σημάδεψε τις ζωές μας.
Κοριτσίστικα σκέρτσα και «εύκολη» ποπ. Αρμονίες και γλυκερά φωνητικά. Στυλιζαρισμένη ερμηνεία και ρεφρέν ελαφρότητας προς κατανάλωση. Πίσω τους ‘κρυμμενος’ ο δημιουργός /συνθέτης/παραγωγός διάλεγε τις ερμηνεύτριές του μερικές φορές κατά περίσταση.
Και όμως. Η ‘μαγκιά’ της υπόθεσης είναι πώς όλα αυτά, τα ίσως «ακατάλληλα υλικά»- φτιάχνουν το ιδανικό τραγούδι. Με οικονομία και απλό τρόπο, στην καρδιά των 60ς. Σα να μην τους ένοιαζε αν θα καεί ο κόσμος εφόσον μπόϊφρεντ τους κρατάει το χέρι. Τελικά όλα ξεκινάνε από μια απλή μελωδία. Τύπου one-two-three-four. Τι νομίζετε; Οι Ronettes και οι Ramones είναι ξαδέλφια.
Φτιάξτε τη girl group συλλογή σας :
“Maybe” Shangri-Las
“My Baby Loves Me” Martha & the Vandellas
“Walking in The Rain” Ronettes
“ My Boyfriend’s Back “ Angels
“Sweet Talkin’ Guy” Chiffons
“Tell Him” Exciters
“I Love How You Love Me” Paris Sisters
“Don’t Say Nothing Bad (about my baby) Cookies
«Sure of Love” Chantels
“Too many fish in the sea” Marvelettes
“Baby it’s you” Shirelles
