Σπαράζει η καρδιά μου έτσι όπως βλέπω το golden boy στη γωνία Ντάου Τζόουνς και Νασντακ, έξω από την In Money We Trust ,να ζητάει την συμπόνια μας- πάρτε κανένα σπίρτο καλέ κύριε, να ανεβάσουμε τους δείκτες. Χριστούγεννα έρχονται πως θα αντέξει το golden boy μέσα σε τόση μαυρίλα; Να παίζουν με τα νεύρα του ,μια πάνω μια κάτω, μια τρέχε, μια στάσου, μια κάνε το σταυρό σου και περίμενε ,βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι να μην σπαράζει η καρδιά σου!
Το βλέπω στα χρυσαφένια μάτια του , που με πόνο καρφώνονται στο χρυσό ρόλεξ του αποχωρισμού και στο κενό μπροστά στο άδειο ψυγείο (συγνώμη -ταμείο). Πού πηγαίνουμε κύριοι; Στο κρύο και στην παγωνιά , το golden boy να τουρτουρίζει και να ανάβει τα σπίρτα για να ζεσταθεί; Καμιά συμπόνια; Τι διάολο κόσμος είναι αυτός;
Δεν μπορεί να αγοράσει χρήμα, δεν μπορεί να επενδύσει, χάθηκαν κι οι φίλοι στην ώρα τη δύσκολη –κι εσείς; Γιατί δεν αγοράζετε σπίρτα;
Αλλά μια στιγμή. Ένα μικρό χαμόγελο σκάει στο ροδαλό προσωπάκι του golden boy μας, -δεν χάθηκαν κι όλοι οι φίλοι- αστράφτει κάτι σαν λάμψη ( Λάμψη του Κιούμπρικ) στο πονεμμένο βλέμμα του. Κάνει την παρήγορη σκέψη – που , τι κουτό που ήταν!- έπρεπε να την είχε στο μυαλό του από την αρχή. Δεν ήταν τελικά Μεγάλο Κόλπο, ήταν Πάρα Πολύ Μεγάλο Κόλπο και ο κόσμος όλος θα είναι στο πλευρό του. Θα δώσει, θα βρει, θα ψάξει , θα κοιταχτεί , θα χρεωθεί βρε αδελφέ . Όχι, το golden boy δεν είναι μόνο του στον σκληρό τον κόσμο.
Κάτι κεφάλαια θα αλλάξουν διαδρομές, κάτι τρύπες θα κλείσουν χάρη σε μακρινό ξάδελφο του Χάρι Πότερ και όλα θα γίνουν όπως και πριν. Μη σας πω χειρότερα (συγνώμη- καλύτερα )για το golden boy. Θα πάει για σκι στις Άλπεις, θα χαλαρώσει, θα τονωθεί και θα έχει να ανάψει μόνος του το τζάκι να ζεσταθεί (γιατί και τα σπίρτα; ούτε αυτά τα επέστρεψε). Και θα ζήσουμε εμείς καλά (το προσπαθούμε άλλωστε ) και αυτοί…ε, ξέρεις τώρα.
