Eδώ και λίγες μέρες έχω χάσει το κονσίλερ μου, αυτό που βάζεις δηλαδή στο πρόσωπο και σκεπάζει ατέλειες, ένα βήμα πιο κοντά στην τελειότητα, για την ύπαρξη της οποίας δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Αλλά προχτές ένοιωσα πολύ καλύτερα.
Όχι, δεν βρήκα το χαμένο κονσίλερ. Έμαθα απλώς πως και η ΝΑΣΑ είχε χάσει κάτι, το βίντεο με τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι, εκείνο το «ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα.» Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Κάποιος σε μια φούρια θα το άφησε κάπου, κάποιος το πήρε στο σπίτι του να το δει και ξέχασε να το επιστρέψει. Όταν έχεις τόσα πράγματα στο μυαλό σου ξεχνάς. Επίσης όταν είσαι ερωτευμένος. Ξεχνάς. Κάτι μπορεί να συνέβη και σε εκείνους. Εξάλλου είναι σίγουροι πως αποκλείεται να έχει χαθεί, κάπου εδώ θα είναι, θα το βρουν αμέσως. Έστω σε λίγο. Το ίδιο λέω και εγώ. Δεν μπορεί να άνοιξε η γη να το κατάπιε. Την άλλη φορά που έψαχνα τα γυαλιά μου τα βρήκα. Η έπαψα να τα ψάχνω, ή αγόρασα άλλα και ξέχασα τα παλιά. Τα γυαλιά άλλωστε είναι φτιαγμένα για να χάνονται. Μέρος της γοητείας τους μέσα στα χρόνια.
Μετά όμως άρχισαν να φυτεύουν αμφιβολίες. Ποια γυαλιά; Είχες εσύ τέτοια γυαλιά; Τι είναι το κονσίλερ; Δεν το είχα δει ποτέ. ΄Ωρα είναι να πουν τώρα ότι δεν πήγαμε και στο φεγγάρι, επειδή δεν υπάρχει εύκαιρη μια ταινία να δείξουμε. Το λένε. Λες;
Το βήμα στο φεγγάρι όμως δεν το δίνω πίσω. Μ΄ αυτό μεγάλωσα. Εν ανάγκη να γυρίσουμε ξανά το βίντεο (ευκαιρία να βάλουμε και λίγο χρώμα, αλλά να κρατήσουμε τα παράσιτα στη φωνή) Αν μπορώ να στείλω ένα μήνυμα στη ΝΑΣΑ (κι ας το πάρει ο αέρας) είναι να μην ανησυχεί, μπροστά στα μάτια της θα είναι- και για το κονσίλερ μου ,πιστεύω και εγώ το ίδio.
03 Οκτ 2008
