Aπρογραμμάτιστα

Επαιζε ένας φίλος τις προάλλες μουσική σε ένα κλαμπ και μας είχε πει να περάσουμε. Θα περνούσαμε ή και όχι. Του είχα πει ναί. Θα κάνεις καμμιά βόλτα από εκεί απόψε; με ρωτάει φίλη νωρίτερα εκείνη μέρα. Της λέω, θα δούμε, μάλλον ναί, αλλά δεν ξέρω. Μιά ώρα, πριν από την ώρα που θα πηγαίναμε δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Τσιμπολογάω σταφύλια στο μπαλκόνι (υγρασία που έβγαλε δε λέγεται) και το σκέφτομαι. Μιά ώρα μετά, έχω θέση δίπλα στο διάδρομο στο cinepolis στους “Σκληρούς του Μαϊάμι”. Δεν το αποκλείω αργά να περάσουμε μια βόλτα και απο τις μουσικές, αλλά ας μην κάνουμε πρόγραμμα.
Είναι ψευδαίσθηση, το ξέρω, αλλά θα την κρατήσω όπως κράτησα το παλιό μπουφάν το καφέ και ήρθε τελικά στη μόδα. Και η ψευδαίσθηση είναι και υπεράνω μοδας . Νομίζω. Όπως το να νομίζεις πως δεν έχεις πρόγραμμα, πως ορίζεις εσύ το χρόνο -που έτσι κι αλλιώς δεν ορίζεται – αλλά λέμε τώρα, κατά κάποιο τρόπο μια προσπάθεια αξίζει . Να διατηρώ το δικαίωμα να μπορώ να αποφασίζω στο παρά πέντε και στο παρά ένα να αλλάζω διάθεση και να μην με ζαλιζει το σύμπαν γιατί δεν ξέρω τι θέλω, τί μ’αρέσει , τί δε μ΄αρέσει και τί θα φάμε για βράδυ. Και οι άλλοι που ξέρουν,δηλαδή , τί κατάλαβαν;
Θέλω να βρίσκω εισιτήρια την τελευταία στιγμή και καλή θέση ( αυτό μπορώ και να το ρισκάρω κιόλας, δεν τά’ χεις όλα , αυτό είναι σίγουρο) επίσης σε όλο αυτό το απρογραμμάτιστο καλό είναι να έχεις και ένα σύμμαχο, που θα ξέρει τί κατά βάθος σ΄αρέσει (yes darling). Και σε τελική ανάλυση , ελπίζω να μην προκαλείται και καμμιά γενική αναστάτωση, αν δεν θέλω να ξέρω ακριβώς τί θα κάνω την παραμονή των Χριστουγέννων. Εξάλλου όλοι αυτοί που ξέρουν έχουν ήδη κλείσει για τις γιορτές, γιατί δεν αφήνουν τέτοιες βραδιές στο έλεος της τελευταίας στιγμής- είναι εκείνοι που αποσυντονίζονται στην ανατροπή, γιατί όπως και να το κάνεις δεν είναι και το καλύτερο να παίζει κανείς με τα σχέδιά σου. Ούτε και εμένα που δεν κάνω πρόγραμμα μ΄αρέσει αυτό, να εξηγούμεθα, αλλά τουλάχιστον παίρνω εκδίκηση όταν τα ανατρέπω εγώ πρώτη.