Γι΄ αυτό επιμένω. Στη μουσική ο στόχος καταστρέφει τα πάντα. Έτσι και πεις ‘θα γίνω ο νέος Λένον’, την πάτησες. Όσοι ψάχνουν τους νέους Beatles είναι καταδικασμένοι να μην τους βρουν ποτέ. Όσοι δεν τους ψάχνουν μπορεί και να τους βρουν (όλοι οι άλλοι δουλεύουν για μας που γράφουμε) Γι΄ αυτό ακριβώς μ΄ άρεσε από το πρώτο της κιόλας το Frank , η Έιμι Γουάινχάουζ γιατί δεν έτρεχε να ακολουθήσει κανέναν , μάλλον θα την κούραζε πιο πολύ αυτό. Η Γουάινχάουζ λοιπόν ,που στο Κάμπντεν του Λονδίνου τη φωνάζουν με το μικρό της ,ανακάλυψε μέσα της μια δύναμη που πήγαζε από τα γκόσπελ και τη σόουλ, «μαύρα διαμάντια» κρυμμένα στην ντουλάπα της . Πολλοί έχουν το χάρισμα, θα πείτε. Συμφωνώ. Το διαφορετικό με την Έιμι είναι πως από τον παλιό θησαυρό, έκοψε νέα σχέδια και τα έραψε πάνω στον εαυτό της. Προσωπικά, σαρκαστικά, και τίποτε άλλο.:Το «Love is A Losing Game” ή το “Rehab”σαν ρουκέτα που διαλύει την ηρεμία, αναθεωρημένα τα μπλουζ (ως την πιο urban εκφορά τους) τα Me and Mr Jones και Wake Up Alone ,δεν έχουν σμιλευμένες γωνίες ,αλλά την «μαύρη» φωνή της ζεστή και τραχιά, μια περιπέτεια από μόνη της. Έσπευσαν οι ‘ειδικοί’ να την βαφτίσουν miss cool – αλλά δεν πιστεύω ότι είναι τέτοιος τύπος. Μπορεί να χαθεί μέσα στην δικιά της τρέλα και να βγάλει τα επόμενα τραγούδια της σε πέντε χρόνια, ή μπορεί να μπει στο πρόγραμμα και να κάνει τη χάρη της δισκογραφίας πιστή στο συμβόλαιο. Μπορεί να είναι η νέα σούπερ-γούμαν και όλα να είναι για το καλό. Τι; Υποθέσεις θα κάνουμε τώρα;
