Ύφος χαμένος στο διάστημα και το λουκ του αλλού νυχτωμένου. Μοιάζει σα έχει ξυπνήσει από λήθαργο (τα μαλλιά του να αρνούνται να υποκύψουν σε οποιοδήποτε νόμο του πλανήτη και του τζελ) και κάποιος για να τον εκδικηθεί φαίνεται tου έρριξε στο πρόσωπο κρύο νερό . Είναι κάτι ανάμεσα στον βλάχο του Χατζηχρήστου ντάλα μεσημέρι στην Ομόνοια και σε ένα καρτούν που ο καλλιτέχνης αποφάσισε τελευταία στιγμή να μην ολοκληρώσει. Λέει ακατάληπτα πράγματα. Ή μάλλον κάτι θέλει να πει, αλλα δεν βρίσκει τα λόγια. Βρίσκει άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.
Ενθουσιάζεται, πανηγυρίζει, απορεί, αναρωτιέται- αλλά πάνω από όλα είναι χαρούμενος, πετάει στα σύννεφα , έχει βρει το νόημα της ζωής και αυτό έχει γεύση φράουλα. Τί θέλω τώρα εγώ ,λοιπόν, να βγάλω τον άνθρωπο από την ευτυχία του, από την μεγάλη του χαρά να την τυχη του να εκπροσωπεί κάτι. Κάτι πιό σημαντικό ακόμη και από την επιμελημένα ατημελητη κόμωσή του: τον έφηβο των ελληνικών διαφημίσεων. Αυτόν που θα σε παρακινήσει να αγοράσεις το προϊόν, αυτόν θα σε παρασύρει να ζήσεις στον δικό του κόσμο. Αυτόν ς -και δεν αστειεύομαι καθόλου. Τούτος ο νέος, που έχει προτάσεις για μια καλύτερη ζωή, επιστρέφει στο βασίλειο των κραυγών για να αντλήσει την επιχειρηματολογία του. Είτε είναι γευστικός ο ‘πειρασμός’, είτε επικοινωνιακός, είτε κομμάτι της γκαρνταρόμπας. Αναρωτιέσαι μήπως κάτι του έχει συμβεί , μήπως ο ανθρωπος xρειάζεται τη βοήθειά μας , μήπως η ζωή είναι τελικά σκληρή (και δεν είναι διαφήμιση). Αρχίζεις να κοιτάς δίπλα. Στην επόμενη γωνία, τρία τετράγωνα πιό κάτω, στη γειτονιά , στην πλατεία, στα μαγαζιά , στα καφέ- να ρωτάς μή και τον είδε κανείς. Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν τον είδε. Κάποιος κάτι θυμάται -αλλά καθόλου σίγουρος δεν είναι. Δεν υπάρχει ,λένε, τέτοιος τύπος , τον φτιάξατε. Πλάσμα της φαντασίας, ένας Μπατμαν της διαφήμισης, ένας εφηβος παντα με κάποιο προϊόν απο δίπλα . Εκτός και αν υπάρχει και τον κρύβουν. Και να τον βρηκαν πρώτοι οι ανθρωποι της διαφήμισης και κυκλοφόρησαν το μοντέλο παντού. Ετσι , για να έχουμε όλοι το νου μας.
03 Οκτ 2008
