Με πολύ δρόμο στο ροκ εν ρολ και χιλιόμετρα στην ελληνική σκηνή, οι Εarthbound εξηγούν γιατί λειτουργούν καλύτερα και σε μια «ζώνη του λυκόφωτος», ενώ γιορτάζουν δέκα χρόνια με ένα καινούργιο άλμπουμ Η μηχανή αναμμένη, η μυρωδιά από βενζίνη, ο δρόμος ανοιχτός- όσο πιάνει το μάτι- ακόμη και αν είσαι κολλημένος εκνευριστικά στην Σόλωνος. Οι άμυνες της πόλης παίρνουν μπροστά. Οι κιθάρες πατάνε τον διακόπτη και το σκηνικό δικό σου. Δεν είμαστε με τα καλά μας! Από πού ξεφύτρωσε αυτός ο κάκτος στη γωνία; «Είναι ωραίο να ταξιδεύεις με τη μουσική, αλλά ακόμη καλύτερο να το κάνεις χωρίς να ξεχνάς πού ζεις και από πού έρχεσαι» λένε οι Εarthbound, σούπερ γκρουπ και με τις δύο σημασίες του όρου.
Τα μέλη τους παίζουν και σε άλλα δυνατά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής (Last Drive, Rockin΄ Βones, Swing Shoes) και είναι σούπερ γκρουπ γιατί έτσι ακούγεται. Και πάλι έξω στους δρόμους: «Η μουσική μας παραπέμπει σε ανοιχτά τοπία, γιατί ο δρόμος είναι βασική αναφορά και πανίσχυρος συμβολισμός για μας. Όμως δεν παίζουμε για να ζωντανέψουμε κάποιο γραφικό σκηνικό που δεν ζήσαμε, ούτε για να αποδράσουμε από κάπου, αλλά γιατί θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανό έναν διάλογο με τη μουσική, με τους εαυτούς μας και με τον κόσμο μας. Χρησιμοποιώντας τα ακούσματα που είχαμε σε όλη μας τη ζωή χωρίς περιορισμούς» λένε οι δύο από τους Εarthbound, ο Πάνος Τομαράς και ο Αλέξης Καλοφωλιάς.
Η ροκ εν ρολ εμπειρία τους σε νέες περιπέτειες. Φέτος συμπληρώνουν μια δεκαετία στον «δρόμο» και το La Guerra Final, το καινούργιο τους, σηκώνει ακόμη περισσότερη σκόνη. Κιθάρες ακουστικές, ηλεκτρικές και σλάιντ, κρουστά, πνευστά, μπάσο. Ροκ και μπλουζ και κάντρι και γουέστερν. Ο ήχος γεμάτος εικόνες και τα κομμάτια το καθένα, μια ιστορία από αυτές που βγάζει ο δρόμος. Τελικά, ποια μάχη θα θέλατε να κερδίσετε; «Τη μάχη με την πραγματικότητα. Είμαστε ρεαλιστές». Η προετοιμασία του δίσκου είχε το χαρακτηριστικό πως αυτή τη φορά ηχογράφησαν εντελώς αναλογικά και αποφάσισαν να μη συμπεριλάβουν διασκευές. «Όταν αρχίσαμε ξέραμε ότι θα το κυκλοφορούσαμε μόνοι μας και αυτό μας έδωσε μεγάλη ώθηση».
Τέτοιες διαδρομές στην ελληνική μουσική πιάτσα μοιάζουν λίγο μοναχικές. Άλλοι κυνηγούν το σουξέ, άλλοι την πίστα και την πίτα ολόκληρη, άλλοι σφίγγουν τη θηλιά του εναλλακτικού. Μπαίνω στον πειρασμό: Πώς θα περιγράφατε τους Εarthbound μέσα στην ελληνική μουσική πραγματικότητα; «Σίγουρα δεν ταιριάζουμε με τη σκυλο-ποπ ατμόσφαιρα που κυριαρχεί, ούτε με το κλίμα του “έντεχνου”. Παίζουμε χρόνια, έχουμε αποκομίσει πείρα και έχουμε καλή επαφή με τον κόσμο. Αυτό το τελευταίο μάς στηρίζει και μας “λύνει τα χέρια” δημιουργικά. Εφόσον γνωρίζαμε εξ αρχής ότι αυτό που κάνουμε δεν έχει μαζική απήχηση, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τάσεις για να μείνουμε στη επικαιρότητα.
Οι Εarthbound λειτουργούν καλύτερα σε μια «ζώνη του λυκόφωτος», ανάμεσα σε γκρουπ και side project, που μερικές φορές τους αποπροσανατολίζει αλλά τις περισσότερες τους απελευθερώνει γιατί δεν υπάρχει κάποιο στοίχημα να κερδηθεί, πέρα από αυτό της κάθε στιγμής που παίζουμε παρέα. «Ξεκινήσαμε παίζοντας για πολύ καιρό στα σπίτια μας, με ακουστικά όργανα. Έτσι μάθαμε να είμαστε πιο προσεκτικοί ακροατές των εαυτών μας… Από πλευράς νοοτροπίας, έχουμε κοινά με άλλα συγκροτήματα όπως οι Deus Εx Μachina ή οι Νightstalker, που κυκλοφορούν επίσης μόνοι το υλικό τους».
Στους Εarthbound καθένας από τους μουσικούς ξεφορτώνει διαφορετικές εμπειρίες . Τ ι γίνεται ακριβώς; «Το rock ΄n΄ roll υπήρξε η κοινή μουσική μας γλώσσα. Τώρα σίγουρα ανάμεσα στα μέλη υπάρχουν διαφορές στα ακούσματα. Αν δεν υπάρχει συμμετοχή που να φτάνει μερικές φορές και στη διαφωνία σε ένα γκρουπ, συνήθως καταλήγει σε μια φόρμουλα, κάτι που πιστεύουμε πως δεν συμβαίνει στους Εarthbound. Όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, όπως είναι λογικό να συμβαίνει σε ένα γκρουπ με επιρροές από spaghetti western, βγαίνουν τα… εξάσφαιρα».
Πέντε σταθμοί : ● «Η πρώτη συναυλία μας στο Φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι το 1998, λόγω ανταπόκρισης κόσμου, μας έδωσε φτερά» ● «Το 2001 όταν γράψαμε το soundtrack της ταινίας “Στάκαμαν”» ● «Το 2004 όταν παίξαμε στην αντισύνοδο στη Θεσσαλονίκη, μπροστά σε κόσμο που είχε βρεθεί εκεί όχι και για να διαδηλώσει, ένα κοινό με όραμα» ● «Το 2006 στις φυλακές της Θήβας- σε μια συναυλία που μας σημάδεψε συναισθηματικά. Αν κερδίσεις ένα τέτοιο κοινό, σημαίνει ότι η μουσική έχει κάνει τη δουλειά της».
INFO :
Το La Guerra Final κυκλοφορεί από την ανεξάρτητη Τhe Lab Records. Επανακυκλοφόρησε και το πρώτο τους Τhe Εarthbound.
