Σαν άνθρωπος που δεν πέφτω ξερή με ένα λακκάκι στο σαγόνι, αφήνω γεια στον Τίμοθι Ντάλτον, τις εναέριες περιπέτειες και τα ακριβά ρολόγια. Σαν άνθρωπος που θέλει τέλος πάντων να δει κάτι διαφορετικό, έχω (με λύπη το παραδέχομαι) ξεπεράσει και τον Πιρς Μπρόσναν- τον οποίο εκτιμώ στην εξέλιξη της καριέρας του- αλλά τι να σου κάνει κι ο έρμος ο πράκτορας με ένα σενάριο γεμάτο τόσα κλισέ όσες τρύπες έχει το κεφαλοτύρι. Και σε αυτό το σημείο φθάνουμε στον Ομπάμα. Στον μαύρο πρόεδρο και στον ξανθό Μποντ. Στο σημείο της ανατροπής. Ή στη συγκεκριμένη στιγμή: του επιτέλους κάτι να αλλάξει. Να κάνει την έκπληξη και να μη μας ζαλίζει με το πόσο κουνημένο πίνει το μαρτίνι του ή πόσες τεξάνικες μπριζόλες μπορεί να κατεβάσει στην καθισιά του.
Να αναλάβει δράση, με ουσία. Να γίνεται Σπάιντερμαν στις ταράτσες της Σιένα και να αφήνει τους κακούς μόνους, έρημους και τσαντισμένους στη μέση της ερήμου. Να τρώει ξύλο για το καλό του κόσμου και να ρίχνεται στη φωτιά- χωρίς να καίγεται κιόλας. Να ΄χει πρόχειρες και κανά- δυο ατάκες, γιατί μερικοί μερικοί πρέπει να παίρνουν την απάντησή τους γρήγορα και έξυπνα (α λα Κρεγκ όμως, και όχι μπλαζέ όπως κάποιων άλλων ξενέρωτων στον ίδιο ρόλο). Να γράφουν ωραία τραγούδια για την πάρτη του, σαν αυτό που έγραψε ο Τζακ Γουάιτ (the best!) και όχι αστεία.
Και μην ξεχάσω και αυτό: να έχει στυλ, να είναι ωραίος με τον τρόπο του, να είναι Ντάνιελ Γκρεγκ σε δύσκολη αποστολή. Άντε, και να του συγχωρήσω και όλους αυτούς τους σπόνσορες που τρέχουν από πίσω. Αφού είναι ο καλύτερος και «πουλάει»…
