Εγώ τέτοια ματς δεν τα βλέπω. Δηλαδή, εννοείται πως τα βλέπω, αλλά όπως θα έβλεπα ένα θρίλερ. Με τα μάτια κλειστά κατά κάποιον τρόπο. Ζηλεύω εκείνους που πίνουν μπίρες και κάνουν χαβαλέ- να ΄ναι καλά οι άνθρωποι να χαίρονται. Με τέτοια πρόθεση ξεκινάω κι εγώ, αλλά μετά αλλού με πάει. Στην αρχή με έπιασε το σφίξιμο στο στομάχι. Η φιγούρα του αχώνευτου Ιμπραήμοβιτς (οι ανοιχτοί λογαριασμοί κάνουν τους κακούς τους φίλους) ήταν αποκρουστική, σαν τον δολοφόνο με το πριόνι, το σορτσάκι και την κορδέλα στο μαλλί α λα Μπιορν Μποργκ- πολύ χάλια. Έκανα ζάπινγκ. Με μια ακατανίκητη δύναμη όμως να με τραβάει κάθε τόσο στο Μιλάνο.
Και πάλι ζάπινγκ. «Αφού δεν μπορείς να τα βλέπεις, γιατί επιμένεις;» ο Ολυμπιακός δίπλα μου (ναι, το ζω κι αυτό!) σε κατάσταση σχεδόν ευδαιμονίας, απολαμβάνει την ωραία ατμόσφαιρα. Το ίδιο μου έλεγες, του λέω, και για το «Μidnight Μeat Τrain», το θρίλερ τις προάλλες και αποδείχτηκε πολύ ωραία ταινία. Πάω στην κουζίνα, βάζω νερό να πιω. Βλέπω την ομάδα και ένα ανεξήγητο ώς εκείνη την ώρα κύμα αισιοδοξίας κάνει να βγει στην επιφάνεια. Θα είναι από τα κόρνερ που κερδίζουμε, σκέφτομαι. Οι Ιταλοί πιέζουν. Ας δω λίγο στο άλλο CSΙ- Νέα Υόρκη και το γυρίζω αμέσως- να περάσει η φάση η άγρια. Άγρια δολοφονία στο επεισόδιο της σειράς σε μπαρ του Μανχάταν. Το μυστήριο πυκνώνει. Ποιο μυστήριο τώρα! Εδώ δες τι γίνεται! Τι γίνεται; Δεν ξέρω, απλά η εικόνα έχει αλλάξει.
Πιο ζωηρή η περιγραφή, πιο γρήγορο το παιχνίδι, πιο πιεστικοί οι άλλοι, πιο να… τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο τρένο που δεν έχει άλλο μετά. Και λίγο ανήσυχο να κόβω τον Μουρίνιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή εγώ νομίζω ότι το 0-0 είναι που τους ενοχλεί τόσο. Δίπλα, στο μεταξύ, έχει φέρει φιστίκια και μασουλάει εκνευριστικά. Και βλέπω το σκορ. Και το ρολόι. Και την ομάδα να πετάει. Και να πιέζεται βέβαια, αλλά να πετάει. Βγαίνω από το δωμάτιο, κάνω βόλτες γύρω και μετράω τις καθυστερήσεις. Σφύριξε, χριστιανέ μου. Σφύριξε ο άνθρωπος. Λήξη. Είδα και το γκολ που έχασα. Με τέτοια ομάδα, του λέω, δεν κάνεις ζάπινγκ. Απολαμβάνεις το παιχνίδι.
