To 30o άλμπουμ του Elliott Murphy μια δεξαμενή με καθαρό ροκενρόλ , κάντρι-ροκ και vintage αίσθηση και με ηχώ από ποτήρια που χτυπάνε καθώς αδειάζουν σε μπαρ ξεχασμένα από το θεό. Ο Μέρφι κράτησε πάλι σημειώσεις και , κάπου ανάμεσα στις παριζιάνικες βόλτες του και στις εμφανίσεις του –καλεσμένος του Springsteen στη σκηνή- έφτιαξε ιστορίες για Lost and Lonely , για την κόρη του Φρανκενστάιν και τα Crying Creatures of the Universe ,ενώ μερικές φορές ακούγεται σαν ο χαμένος κρίκος ανάμεσα σε Μπάουϊ και Μπρους ή Τομ Γουέιτς με slide κιθάρα. Το οποίο, μόνο ως πολύ καλό , το βλέπω.
