… Σάββατο βράδυ ,η πόλη κάπου πάει. Βρέχει και δεν βρέχει- έχει ησυχία σχετικά, παρέες σκόρπιες κατεβαίνουν από την πλατεία. Όποια πλατεία. Μερικές κουβέντες στον αέρα. Αψύς αέρας. Και όλα, ξαφνικά σπάνε. Βγάζει το πιστόλι. Πυροβολεί. Το παιδί κάτω. Άψυχο.
Ξαφνικά; Αέρας; Ήσυχα?
Μα ο τόπος βράζει καιρό. Η πίεση χτυπάει κόκκινο. Η βρώμα έχει διώξει το οξυγόνο. Το βλέμμα τους είναι πια προσβολή. Διακοπή, διαφημίσεις. Κι ο καθένας με τον πόνο του. Life will kill you. Αλλά, προσοχή –έχει συνένοχους. Και μας παίζουν βρώμικο παιχνίδι.
Ξαφνικά; Αέρας; Ήσυχα?
Μα ο τόπος βράζει καιρό. Η πίεση χτυπάει κόκκινο. Η βρώμα έχει διώξει το οξυγόνο. Το βλέμμα τους είναι πια προσβολή. Διακοπή, διαφημίσεις. Κι ο καθένας με τον πόνο του. Life will kill you. Αλλά, προσοχή –έχει συνένοχους. Και μας παίζουν βρώμικο παιχνίδι.