Επιβάτες ενός μυστήριου τρένου, οι Έλληνες Dustbowl φτάνουν μέχρι την Αμερική των 50s. «Δεν είμαστε αναβιωτές ή country gentlemen» λένε.
Ο ήχος του τρένου πάνω στις γραμμές καθώς πλησιάζει και απομακρύνεται, το σφύριγμα , οι ράγες, ο δρόμος και αυτό το δαιμονισμένο ροκενρόλ τους ξεσήκωσε από τις γειτονιές της Αθήνας, όπως ο αέρας το σύννεφο της σκόνης. Και τώρα οι Dustbowl, δεν είναι ένα από τα πιο πολύτιμα κρυμμένα μυστικά στη μουσική της πόλης- είναι η μπάντα που δεν πιστεύεις στα μάτια και στ΄ αυτιά σου. Και ο Τζόνι Κας, κάπου εκεί ψηλά, σπάει το κεφάλι του και σκέφτεται: «καλά, πότε είχα πάει στην Ελλάδα?»
Μοιάζουν σα να βγήκαν από το Οh brother where are Thou? των αδελφών Κοέν, μια περιπλανώμενη μπάντα που μέσα στις ταλαιπωρημένες βαλίτσες της κουβαλάει τραγούδια για lonesome guys που ψάχνουν για μπελάδες και οι μπελάδες τους βρίσκουν, κι ακούγονται έτσι ακριβώς στα κλαμπ της Αθήνας όπου παίζουν, ντυμένοι στην τρίχα, όπως Hank Williams και Carl Perkins, με το προχωρημένο vintage σικ τους.
«Μας αρέσει να έχουμε ένα αισθητικό στίγμα στη σκηνή και όχι μόνο, είμαστε οι Freight Train Ramblers και αυτό έχει μια κάποια αξία για όλους, για εμάς και για τον κόσμο που έρχεται . Μια εμφάνιση των Dustbowl θέλουμε να έχει να πει κάτι ,από το πόστερ μέχρι τα colonel ties (τις μικρές χαρακτηριστικές γουέστερν ‘γραβατούλες’ βλέπε κάουμπόις και τζέντλεμεν) ,λέει ο Τelecaster Nick στην κιθάρα και σε ρόλο κεντρικό στην περιπέτεια της ροκενρόλ σκηνής του τόπου.
«Γνώρισα τον Νick σε μια συναυλία στο Αν Κλαμπ, της τότε μπάντας του και των δικών μου Surfin Ded…θαύμαζα το παίξιμό του, μιλήσαμε και έσκασε η ιδέα για τη δημιουργία μιας ‘περίεργης’ country μπάντας. Μετά γνώρισα τον DD (Dynamite) στο Νίκο” λέει ο Shoeshine Boy, που σηκώνει σκόνη από τα ντραμς. «Εγώ θυμάμαι πως γυρνούσα από Θεσσαλονίκη με το Νικ μετά το White Boppin’ Tower R’n’R φεστιβάλ …ακούγαμε Τζόνι Κας και κανονίσαμε να βρεθούμε πάλι. Με σύστησε στους άλλους. Μας έλειπε ένας μπασίστας, δεν τον βρήκαμε ποτέ. Αντίθετα βρήκαμε μπασίστρια, τη Lydia.” λέει οBig George, που τραγουδάει, αλλά αυτό δεν λέει τίποτε αν δεν τον δεις στη σκηνή.
Λύντια:«Γνώρισα τον Τζορτζ σε μια έκθεση παλιών αμερικάνικων αμαξιών την άνοιξη του 2006. Η έκπληξη ήταν όταν μου είπε ότι είναι με μια παρέα που παίζουν Τζόνι Κας και Χανκ Γουίλιαμς και ψάχνουν μπασίστα… πολύ καλό για να είναι αληθινό.»«Είχα δει μια αφίσα των Dustbowl και έτσι πήγα να τους δω, στο Αfter Dark και ενθουσιάστηκα με το πώς έπαιζαν και με το ότι είχαν επικεντρωθεί σε μια μουσική που εκτός του ότι λατρεύω, θεωρούσα ότι δεν είχε αντίκρισμα στην Ελλάδα. Μετά που απόκτησα κάποια εμπειρία με το pedal steel ήρθα σε επαφή με τον Νικ και να’ μαι κι εγώ στο τρένο!’”,λέει ο «επιβάτης» John Hardy
Μοιάζουν σα να βγήκαν από το Οh brother where are Thou? των αδελφών Κοέν, μια περιπλανώμενη μπάντα που μέσα στις ταλαιπωρημένες βαλίτσες της κουβαλάει τραγούδια για lonesome guys που ψάχνουν για μπελάδες και οι μπελάδες τους βρίσκουν, κι ακούγονται έτσι ακριβώς στα κλαμπ της Αθήνας όπου παίζουν, ντυμένοι στην τρίχα, όπως Hank Williams και Carl Perkins, με το προχωρημένο vintage σικ τους.
«Μας αρέσει να έχουμε ένα αισθητικό στίγμα στη σκηνή και όχι μόνο, είμαστε οι Freight Train Ramblers και αυτό έχει μια κάποια αξία για όλους, για εμάς και για τον κόσμο που έρχεται . Μια εμφάνιση των Dustbowl θέλουμε να έχει να πει κάτι ,από το πόστερ μέχρι τα colonel ties (τις μικρές χαρακτηριστικές γουέστερν ‘γραβατούλες’ βλέπε κάουμπόις και τζέντλεμεν) ,λέει ο Τelecaster Nick στην κιθάρα και σε ρόλο κεντρικό στην περιπέτεια της ροκενρόλ σκηνής του τόπου.
«Γνώρισα τον Νick σε μια συναυλία στο Αν Κλαμπ, της τότε μπάντας του και των δικών μου Surfin Ded…θαύμαζα το παίξιμό του, μιλήσαμε και έσκασε η ιδέα για τη δημιουργία μιας ‘περίεργης’ country μπάντας. Μετά γνώρισα τον DD (Dynamite) στο Νίκο” λέει ο Shoeshine Boy, που σηκώνει σκόνη από τα ντραμς. «Εγώ θυμάμαι πως γυρνούσα από Θεσσαλονίκη με το Νικ μετά το White Boppin’ Tower R’n’R φεστιβάλ …ακούγαμε Τζόνι Κας και κανονίσαμε να βρεθούμε πάλι. Με σύστησε στους άλλους. Μας έλειπε ένας μπασίστας, δεν τον βρήκαμε ποτέ. Αντίθετα βρήκαμε μπασίστρια, τη Lydia.” λέει οBig George, που τραγουδάει, αλλά αυτό δεν λέει τίποτε αν δεν τον δεις στη σκηνή.
Λύντια:«Γνώρισα τον Τζορτζ σε μια έκθεση παλιών αμερικάνικων αμαξιών την άνοιξη του 2006. Η έκπληξη ήταν όταν μου είπε ότι είναι με μια παρέα που παίζουν Τζόνι Κας και Χανκ Γουίλιαμς και ψάχνουν μπασίστα… πολύ καλό για να είναι αληθινό.»«Είχα δει μια αφίσα των Dustbowl και έτσι πήγα να τους δω, στο Αfter Dark και ενθουσιάστηκα με το πώς έπαιζαν και με το ότι είχαν επικεντρωθεί σε μια μουσική που εκτός του ότι λατρεύω, θεωρούσα ότι δεν είχε αντίκρισμα στην Ελλάδα. Μετά που απόκτησα κάποια εμπειρία με το pedal steel ήρθα σε επαφή με τον Νικ και να’ μαι κι εγώ στο τρένο!’”,λέει ο «επιβάτης» John Hardy
To καινούργιο τους CD «Τroublebound and Lonesome» μπήκε στις ράγες της ελληνικής παραγωγής και συναντάει θερμή υποδοχή στους σταθμούς, όπου φτάνει. «Μάλλον θέλαμε να κάνουμε ένα traditional και vintage δίσκο. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος στη μουσική που οι J. Cash and the Τennessee Τwo έπαιζαν, αυτό τον επαναληπτικό ρυθμό στις ηχογραφήσεις της Sun αρχικά. Βέβαια αυτό, που ακούς είναι απλώς εμείς και οι εμμονές μας με τα τρένα και τους συμβολισμούς τους. Μόνο του, αυτό κάνει τον δίσκο σύγχρονο και δικό μας». «Dustbowls» έλεγαν τις θύελλες της σκόνης και τους ανεμοστρόβιλους που εξαιτίας της ξηρασίας κατέστρεφαν αγροτικές εκτάσεις και σήμαιναν μεγάλες περιόδους φτώχειας και ανέχειας στην Αμερική της δεκαετίας του ΄30. «Ναι, είναι αλήθεια, η μουσική μας λειτουργεί σε μια εποχή σαν τη σημερινή, οικονομικής ύφεσης και δυσκολιών. Δεν είμαστε ρετρό ούτε αναβιωτές κάποιου είδους ούτε rocka-billies ούτε country gentlemen!
Έχουμε θέση για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και το Dustbowl ήλθε κοιτώντας μπροστά, πολύ μπροστά, όχι πίσω», λέει ο Τelecaster Νick. «Η μπάντα είναι ένα όχημα, ένα πρόσχημα για να πούμε πράγματα και να περάσουμε και καλά. Θα μπορούσαμε να παίξουμε οτιδήποτε… να είμαστε μια πανκ μπάντα όπως οι Clash του ΄77, θα το θέλαμε πολύ! Προς το παρόν δεν έχουμε τίποτε άλλο καλύτερο από το να είμαστε Dust Βowl Refugees, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι γύρω μας άλλωστε». «Στις μέρες μας υπάρχει μια σύγχυση για το πώς λειτουργεί η μουσική στην ψυχή μας και πιστεύω ότι η αναβίωση τέτοιων τραγουδιών ίσως επαναπροσδιορίσει στο κοινό την ουσία της μουσικής των ανθρώπων», λέει ο John Ηardy, που παίζει pedal steel. «Είναι σημαντικό για εμάς ότι η μουσική μας ελκύει ετερόκλητο κοινό», προσθέτει ο κιθαρίστας DD Dynamite. Yπάρχει τελικά alt country και ροκ εν ρολ σκηνή στην Ελλάδα;
«Μου φαίνεται πως πάντα υπήρχε μια underground cult στην Ελλάδα. Σκηνή; Όχι με την έννοια ενός είδους- και δεν είναι κακό αυτό για μια σχετικά μικρή ροκ πληθυσμιακή κοινότητα. Υπάρχουν καλές μπάντες. Όσον αφορά τον όρο alt country/ Αmericana, τον αποδεχόμαστε αν βοηθάει να διαχωριστούμε από αυτό το ελεεινό και συντηρητικό πλέγμα που ονομάζεται κάντρι σήμερα».
Στο Jukebox των Dustbowl :
Βig George : Wanted Man- Johnny Cash
Telecaster Nick : Broke Down Engine- Blind Willie Mc Tell
DD Dynamite : On the Bright Side –Hugo Race & True Spirit
Lydia : Hayride –Ronnie Hawkins
The Shoeshine Boy : Prison Bound –Social Destorrtion
John Hardy: Two Timin’ Mama –Hank Penny
ΙΝFΟ : Την Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου στο «Αfter Dark live club» (Ιπποκράτους και Διδότου 31, Εξάρχεια). Έναρξη: 23.30.
