Αntony and the Johnsons – The crying light

Για τον Ομπάμα ήταν όλοι εκεί. Ήταν και κάμποσοι ακόμη που ήθελαν, αλλά δεν χωρούσαν. Και για όσους δεν κατάλαβαν, η μουσική έπαιξε ρόλο. Γιατί μπορεί να σε ανεβάσει ψηλά. Όπως έκανε με τον βαθύ, δωρικό τρόπο που ο Μπρους τραγούδησε «Τhe Rising» μπροστά στο Lincoln Μemorial. Ε, όταν ανέβασε και τον Πιτ Σίγκερ στη σκηνή που τίποτε δεν τον κουνούσε από το αγρόκτημα, μέτρησε όλο αυτό για τρίποντο. Αισιοδοξία μπορεί να κρύβει και η θλίψη, ένα δακρυσμένο φως ο κάθε πόνος, μια μικρή ή πιο μεγάλη ελπίδα το κάθε στρίμωγμα.

Για τον Αntony and the Johnsons θέλω να πω, που στύβει τον πόνο και βγάζει ρομαντισμό, όπως οι ορδές των ρομαντικών που προηγήθηκαν, έπονται και όλοι όσοι στέλνουν τα όνειρά τους στον ουρανό, ενώ περιμένουν το λεωφορείο στη στάση.

Αγαπημένος καλλιτέχνης του δύσκολου Λου Ριντ, ο Αntony Ηegarty κατάφερε- μέχρι η μουσική βιομηχανία να έχει κάνει μια βόλτα γύρω από τον εαυτό τηςνα έχει φτιάξει, γρήγορα και συμμαζεμένα, τον δικό του ήχο- πιάνο και φωνή (πολύ ραγισμένη φωνή) που όταν την ακούς, ξέρεις πως είναι η αφεντιά του και πίσω από το βαρύ μεϊκάπ και πίσω από το μελαγχολικό του βλέμμα. Όλα λοιπόν βγαίνουν χωρίς κόπο σαν εικόνα στο μαγικό χαρτί, ίδια και απαράλλαχτα όμως, όπως στο «Ι Αm Α Βird Νow», το άλμπουμ του που ο κόσμος άκουσε με προσοχή, επαίνεσε και έμαθε να αγαπάει.

Αυτός και μερικοί, στ΄ αλήθεια ελάχιστοι, ακόμη θα έκαναν τραγούδι μια κρίση επιληψίας, και έναν αποστειρωμένο καμβά, ποίημα. Ο Αntony Ηegarty μπορεί να γράψει την ωδή την Εντατική και να σε κάνει να νιώσεις σαν να πήγες σε ντίσκο πάρτι. Δεν το έκανε με τους Ηercules and Love Αffair; Το έκανε. Επομένως, ποτέ δεν μπαίνει θέμα γούστου ή τσαπατσουλιάς στο Crying Light. Από αυτό που πάσχει το καινούργιο του, είναι η επανάληψη. Ότι το έχουμε ακούσει ήδη. Γρήγορα βαρέθηκα στο τέλειο περιβάλλον του. Τα τραγούδια σίγουρα λειτουργούν καλύτερα εκτός άλμπουμ. Σκόρπια εδώ κι εκεί.
Life is a bitch είναι σαν να τραγουδάει ο Άντονι Χέγκαρτι, με τόσο στυλ που λες πως κάτι καλό θα βγει στο τέλος