Υπάρχει επιστροφή; Αναρωτιέμαι μπροστά στην οθόνη, αν στ΄ αλήθεια υπάρχει επιστροφή και αν ναι, πώς γίνεται; Βαθιά νύχτα και αξημέρωτα όταν οι πιο πολλοί κοιμούνται ή μέσα στην κίνηση και στον πανικό και στα πλοκάμια της σκληρής επικοινωνίας; Γιατί δεν επιστρέφεις στο Facebook έτσι, σαν τίποτε να μη συμβαίνει. Από εκεί, πήρα των ομματιών μου, κατέβασα ρολά, άφησα πόρτα ανοιχτή και έφυγα, γιατί βγήκαν θέματα, είχαμε δουλειές, άλλαξε, ας πούμε, σχέδια η ζωή, η οποία αυτό ακριβώς είναι ρυθμισμένη να κάνει. Πού facebook, φίλοι (της λίστας και μη)! Αλλού γι΄ άλλού χαμένη.
Ώσπου έρχεται κάποια στιγμή, τη φέρνουν και κάμποσα ξέμπαρκα mail που διακριτικά κάνουν την εμφάνισή τους στα inbox εδώ κι εκεί και αρχίζω να μελετώ το πώς με συμφέρει να γυρίσω εκεί που είχα μείνει σε facebook μέρη, όπου εδώ και καιρό σημάδια «ζωής» δεν έδινα. Ούτε τι κάνω, ούτε τι σκέφτομαι, ούτε τι θα φάμε το μεσημέρι, ούτε πού θα πάμε το βράδυ, ούτε πού ίσως πάμε το βράδυ. Ούτε ποιος έγινε φίλος μου και γιατί (το «γιατί» δεν στο ζητάει βέβαια κανένας). Τι είναι καλύτερο λοιπόν; Να γυρίσω απαντώντας πρώτα στα request για να γίνουμε φίλοι- με ανθρώπους που είμαστε ήδη φίλοι και άλλους πολλούς- ή στα μηνύματα που μου έστειλαν οι ήδη φίλοι και απορούν πού χάθηκα; Μήπως καλύτερα να δώσω σήμα από το «τι-κάνεις-αυτή-τη-στιγμή;» και να ενημερώσω την ομήγυρη; Σωστό κι αυτό. ΄Η να σβήσω τις επισημάνσεις (βλέπε notifications), να μην απαντήσω πουθενά, να τα καθαρίσω όλα, να κάνω μια νέα αρχή (είναι όμως σωστό αυτό απέναντι στους φίλους;) και να κρατήσω μόνο ό,τι έφτασε χτες- ούτε καν χτες- σήμερα;
Το σκέφτομαι μέρες και όλο το αναβάλλω. Σα να κερδίζω μερικές ακόμη facebook free ώρες. Να δω τους φίλους μου, να πάρω κανένα τηλέφωνο, να πούμε δυο κουβέντες. Και ώς τώρα, που λέτε, δεν έχω αποφασίσει πότε ακριβώς να γυρίσω. Μάλλον όχι το Σαββατοκύριακο. Θα το δω από Δευτέρα. Το Πάσχα, ίσως, που πέφτει ούτε νωρίς και ούτε πολύ αργά. Θα μπω ίσως για λίγο «κλεφτά» να δω. Και αν κολλήσω, βρε αδελφέ, κόλλησα. «Παίζει» όμως και το άλλο, να ρίξω πίσω μαύρη πέτρα.
