Φτάνει πάντα κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με το μεγάλο και επώδυνο ερώτημα τι να κάνει όλες αυτές τις βιντεοκασέτες που έχει μαζέψει μέσα στον χρόνο. Όσο και αν προσπαθεί να το αποφύγει, να το παρακάμψει, να το δει αλλιώς και να περάσει από δίπλα χωρίς να κοιτάξει, οι βιντεοκασέτες θα βρουν τον τρόπο να παρουσιαστούν μπροστά του και συνήθως την πιο ακατάλληλη στιγμή, όταν ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να πάρει αποφάσεις. Δηλαδή σχεδόν πάντα. Ειδικά όταν έχει να τον εμποδίζει και η σκέψη- σφήνα, ότι δεν υπάρχει πια και πουθενά να τις δει, αφού τα βιντεοπλέιερ είναι πιο αρχαιολογικά κι από τις κασέτες τις ίδιες. Μιλάμε για αρχαία ιστορία και υλικό που ίσως, ίσως λέω, να έχει και πολύ μεγάλη αξία (αν οι χωματερές δεν ήταν γεμάτες από δαύτες): θρίλερ σε ειδικές εκδόσεις που έφερες μαζί σου από ταξίδια και art film προσεκτικά επιλεγμένα από καταστήματα που ειδικεύονται στο είδος πρέπει τώρα να πάρουν δρόμο. «Τhe Wild Βunch», «Μisery», «Lou Reed Live» στο Jersey, κι ένας τοίχος, αριστερά όπως μπαίνεις, μουσικές κασέτες πρέπει να πέσει κάτω. Σε αυτό το σημείο έρχονται οι κούτες. Μεγάλες καφέ κούτες σούπερ μάρκετ, με καταλυτικό ρόλο σε αυτή τη συγκινητική διαδικασία.
