Κουνούπια τσιμπάνε Φλεβάρη μήνα, στην κάτω Γη λιώνουν οι κάτοικοι από τη ζέστη, στην πάνω παγώνουν από τα χιόνια, η Μπάρμπι πενηντάρισε και οι πολιτικοί δακρύζουν ( από δακρυγόνα, όχι δα από συγκίνηση). Ρολά κατεβάζουν τα μαγαζιά, κονταίνουν οι αλυσίδες και το λαχείο χάνει το σωστό το δρόμο ώσπου κάποια στιγμή -δεν μπορεί- θα τον βρει.
Και εκεί το πρωί, πριν προλάβεις να καταστρώσεις σχέδια για να την βγάλεις καθαρή ως το βράδυ, έρχεται ο Σκάι και σου πετάει μια σειρά, όπου είναι κάτι τύποι, άγγλοι στα επεισόδια που έχω δει , οι οποίοι έχουν μπουχτίσει από την βαβούρα του σάμπγουέι στο Λονδίνο και την μουντίλα στο Μπρίστολ και παίρνουν των ομματιών τους κι όπου φύγει φύγει. Παιδιά , γυναίκα ,ό,τι έχει ο καθένας και έξω από εδώ- από εκεί ,συγκεκριμένα.

Αυτοί λοιπόν οι καλοί άνθρωποι που τους βλέπω εγώ στην τηλεόραση το πρωί , πάνε να ξεκινήσουν νέα ζωή, λέει, σε άλλα μέρη. Ο ένας στην Κρήτη, ο άλλος στην Αυστραλία, ο τρίτος στην Ισπανία, στα βουνά της Ελβετίας- όπου αλλού μακριά από το fish & chips. Εύκολα δεν είναι, γιατί γκρεμίζουν, χτίζουν , δεν καταλαβαίνουν και τι τους λέει ο μάστορας- πολύ ζόρικο όλο αυτό–σου δείχνει ο σκηνοθέτης, αλλά επιμονή και αφοσίωση στο στόχο, έρχονται κάποια στιγμή και δένουν. Και να’ σου ο ξενώνας του ευρωπαίου ετέρου, και μεγάλη του σκασίλα για το τι κάνει ο Κάρολος στο Μπάκινγχαμ. ‘Ερχονται και οι φίλοι, τους κερνάει κρασί και τη σπεσιαλιτέ του τόπου – στην αρχή αυτή ξινίζουν λίγο –πολύ ερημιά mate, του λένε του άλλου, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν να τον ζηλεύουν. Εμείς τώρα τα βλέπουμε αυτά πριν βγούμε στους δρόμους, στο μετρό , στην κίνηση, στην ωραία ατμόσφαιρα εκεί έξω. Και μας μπαίνουν ιδέες- γιατί έτσι είναι ιδέες έρχονται εκεί που κάνεις ότι κοιτάς αλλού. Και αν το δεις και γεωγραφικά, έχεις το πλεονέκτημα. Είσαι , όπως και να το κάνουμε, πιο κοντά στην Κρήτη. Από τον άγγλο mate, σίγουρα πιο κοντά.