Πλησιάζουν τη μουσική σαν ξινισμένα φασόλια. Κάτι τους μυρίζει, κάτι τους κλωτσάει. Μήπως δεν είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο πιάτο του καλλιτέχνη. Και ενώ στραβώνουν πάνω στο γλίστρημα του μπάσου και όλο βρίσκουν πως κάποια λούμπα έχει η φάβα, ξεχνούν για ποιο λόγο βρέθηκαν εξ αρχής εκεί. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση μουσική γύρω. Ο κόσμος όλος, ένα μουσικό κουτί και καλά θα είναι να βρεις ωραία θέση. Ανοίγεις τηλεόραση- κακή συνήθεια, αλλά ας πούμε οκέιανοίγεις τηλεόραση ή όποια οθόνη σου είναι βολική, για το φρέσκο επεισόδιο της σειράς που παρακολουθείς ή σε παρακολουθεί εκείνη. Ένα Gossip Girl, ένα Gray΄s Αnatomyαυτό το στυλ- από όπου η μουσική ρέει σαν νερό από μπαλόνι με τρύπα. Στο μπαλόνι μέσα η Jem.
Νέα, ωραία, ανερχόμενη Ουαλή, με προσόντα να παίξει στην κατηγορία της Dido και μια ψαγμένη ποπ, που φλερτάρει με trip hop με λάτιν και τη σαμπανιζέ ελεκτρόνικα από το είδος που κολλάει ελαφρά στη γεύση. Μας έλειπε δηλαδή ακόμη ένα κορίτσι της ποπ; Αυτό δεν το λέω. Αλλά όποιος δεν τις βλέπει στην πρώτη θέση, πρώτες στις πόλεις και τα χωριά από το Λος Άντζελες έως έβδομη στάση μετά το σταυροδρόμι για Σουόνσι, μάλλον δεν βλέπει καλά. Η Αντέλ έσκισε, η Ντάφι έπεισε, η Λίλι Άλεν ετοιμάζεται, η Έιμι υπόσχεται, η Ντάιντο έχει περάσει ήδη μέσα- ακριβώς στο παρά πέντε η Jem κάνει να βγει και να πει «φτου ξελευθερία!» με το δεύτερο καμπανάκι, το «Down To Εarth». Η Dido είχε τον μπράδερ Ρόλο (για δες Faithless και θα καταλάβεις), η Jem Griffiths έχει παραγωγούς εκλεκτούς όπως Τζεφ Μπας (έχει δουλέψει με Έμινεμ) και Γκρεγκ Κέρστιν. Τρυπώνει πονηρά στις σειρές της ΤV και βρίσκει δρόμο να φτάσει στα αυτιά μας. Συμπαθητικά, ρευστά, με ποπ αφοσίωση και ακριβώς επάνω στη σκηνή που θα θέλεις να θυμάσαι: μήπως την απατά; εκείνη το υποψιάζεται; λες να τα φτιάξει με τον φίλο του στο τέλος;. Όλα αυτά, με την Jem να τραγουδάει. Σε λίγο- το βλέπω να έρχεται- το κορίτσι αυτό θα μας κοιτάει στα μάτια από το απέναντι γιγαντοπανό. Το δεύτερο «γειωμένο» άλμπουμ της την λυτρώνει, τελικά, και από την οθόνη.