Το Μεγάλο Κόλπο, δύο παραστάσεις

Θα τη βγάλουμε καθαρή μέχρι το Πάσχα; Θα χιονίσει φέτος; Θα κάνουμε ομάδα; Θα έρθει ο Βruce; (Λυπάμαι, δεν το βλέπω.) Θα μας μείνει κανένα ευρώ να πάμε δυο μέρες κάπου με την άδεια; (Θέλετε, αλήθεια, να σας πω τι θα μας μείνει;) Θα σηκωθούν να φύγουν όλοι αυτοί που μας κοροϊδεύουν και δεν ντρέπονται να ζητάνε πάλι να τους ψηφίσουμε; (Γιατί θα υπάρχει φαίνεται και πιο κάτω από εκεί που βρισκόμαστε τώρα και θέλουν να σπρώξουν όλοι μαζί με τη συναίνεση να πιάσουμε πάτο- λες και δεν πιάσαμε ακόμη.) Θα βρουν τη λύση στο πρόβλημα οι ψυχολόγοι του μεσημεριού και της κακιάς της ώρας; Θα αλλάξει τίποτε; Θα σωθεί ο πλανήτης; Θα ξεκολλήσει η Κηφισίας; (Ή θα αρχίσει να κολλάει σε μόνιμη βάση και η Συγγρού;) Θα βρούμε ποτέ το δίκιο μας; Θα την κάνει ο Ρουβάς την κωλοτούμπα; (Μη σας πω ότι είναι και το μόνο σίγουρο, αφού κάτι εντυπωσιακό θα το επιχειρήσει ο καλλιτέχνης μπροστά στα μάτια της Ευρώπης.)

Μετά όμως άρχισε να βρέχει. Να ρίχνει κανονικά. Να πιέζουν οι αντίπαλοι να μας κλείσουν στη μικρή περιοχή, να μας περιορίζουν σε σποραδικές αντεπιθέσεις.
Ακόμη χειρότερα, αυτό που βλέπεις, δεν είναι αυτό που είναι. Είναι όλος ο θίασος επί σκηνής, με τις μάσκες που έχουν γίνει πια ένα με το πρόσωπο- σαν nip tuck ας πούμε- σε ακόμη μία παράσταση του Μεγάλου Κόλπου στο οποίο χρειάζονται τους θεατές. Και δεν κάνει διάλειμμα να φύγουμε. Δεν περνάει και η ώρα.

Και μετά, πού θα πάμε; Θα έχει μείνει τίποτε ανοιχτό; Θα είναι το ποτό καθαρό ή μπόμπα πάλι; Θα αντέξεις λίγο ακόμη; Θα σταματήσει να βρέχει; Θα έχει θέση να παρκάρουμε; Θα έχει κόσμο; Θα μου πάρεις παγωτό; Θα ξυπνάω το πρωί; Θα σταματήσω να ανησυχώ; Θα πάψει να με νοιάζει; Θα είναι μήπως κι αυτό στο Μεγάλο Κόλπο μέσα; Αν ναι, δεν σταματάω με τίποτε. Και το αυτό επιθυμώ και για εσάς.