Με το χέρι στην καρδιά, τι θα περίμενε κανείς από τους Ρrodigy, όταν πια ο βόμβος ακούγεται σαν μελωδικό ποπ ρεφρέν και το πανκ μεταφράζεται σε απαραίτητο αξεσουάρ κάθε μπάντας που μοστράρει τα κουστουμάκια της στο youtube. Λίγα πράγματα θα περίμενε πέρα από μια νοσταλγία σα να ξαναβλέπεις το «Κουρδιστό πορτοκάλι», το οποίο κατά ένα περίεργο όμως τρόπο δεν κολλάει με τα άλλα στο σκονισμένο αρχείο.
Σε απόσταση μιας πενταετίας από το «Αlways Οutnumbered, Νever Οutgunned», το νευρικό σχήμα του Liam Ηowllet, του Κeith Flint και του Μaxim Reality, δείχνει σα να κρατούσε την ανάσα του. Σα να περίμεναν την κατάλληλη στιγμή που θα κλωτσούσαν την πόρτα. Δύο οι επιλογές: ή θα έπεφταν όχι και τόσο ηρωικά στον σωρό με τα ληγμένα ή θα έκαναν δουλειά. Ο ήχος τους είναι γραμμένος στον σκληρό δίσκο της τέκνο κουλτούρας, ίσως να τον έχουν αποκωδικοποιήσει και οι εξωγήινοι. Πίσω στον πλανήτη Γη, και όχι μόνο στο ασφυκτικό Λονδίνο, οι Ρrodigy στήνουν τη δική τους εταιρεία ονόματι “Τake Μe to Τhe Ηospital” πάνω σε ένα υγιές σύστημα μουσικών αξιών. Βοηθάει, όπως θα ακούσει ο επισκέπτης, το ότι τα αντανακλαστικά διατηρούνται γερά- ό,τι πρέπει για να ανταποκριθούν σε συνθήκες κρίσης. Ξεκάθαρα λοιπόν, οι Ρrodigy παίρνουν θέση μάχης. Το «Ιnvaders must die» ξεδιπλώνεται σαν εκρηκτικό μανιφέστο, και το σάουντρακ της αντίστασης στην πολιτική τού “όρμα να φάμε”. Το Τhunder και το Colours ξεσπάνε σαν καταιγίδα. Οι ίδιοι μιλάνε για ένα old-school techno αλλά το επίτευγμά τους εδώ είναι πως έγραψαν ωραία κομμάτια. Συμφωνώ απόλυτα πως είναι μια οργανωμένη επίθεση και η άμεση ανταπ
όκριση σε ένα World΄s Οn Fire επείγον περιστατικό. Τίποτε όμως δεν θα είχε συμβεί, αν προηγουμένως η έμπνευση δεν είχε μπει ορμητικά από την πόρτα που οι Ρrodigy γκρέμισαν για να γεμίσει μουσική και υγεία η φιλάσθενη ηλεκτρονική noise σκηνή.
