Ο κόσμος περίμενε την μεγάλη επιστροφή. Οι U2 έκαναν την μεγάλη απόδραση. Με οργανωμένο σχέδιο και όχι πηδάμε τον φράχτη και τρέχουμε. Αν ο φράχτης είναι το ροκ, το έχουν οι ίδιοι χτίσει με τα χεράκια τους (και ίσως κάποια στιγμή πρέπει να πληρώσουν γι΄ αυτό). Από τη στιγμή που και το καινούργιο τους έχει πάρει θέση στις βιτρίνες – μετράει αλλιώς το θέμα. Στο No Line on the Horizon (το θέμα) oι U2 τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή που δείχνει η πινακίδα με το όνομά τους. Και τί θα πει αυτό σε απλά ελληνικά (με ιρλανδικό αξάν);
Όχι πάντως ότι δεν ακούγονται σαν τους U2 που ξέραμε, αυτό θα ήταν εύκολο και φιγουρατζίδικο. Το να βάλεις τον εαυτό σου να τρέχει να ξεφύγει από σένα είναι παλιά, ψυχαναλυτική , κλισέ ιστορία.
Όχι πάντως ότι δεν ακούγονται σαν τους U2 που ξέραμε, αυτό θα ήταν εύκολο και φιγουρατζίδικο. Το να βάλεις τον εαυτό σου να τρέχει να ξεφύγει από σένα είναι παλιά, ψυχαναλυτική , κλισέ ιστορία.
Η απόδραση γίνεται από άλλο «κελί». Από τους τρόπους της ροκ αριστοκρατίας και της u2 ενοχής. Φυσικά και υπάρχει αυτό και συνήθως φοράει τα παπούτσια του Μπόνο. Κάποιον πάντα λατρεύουμε να μισούμε. Μεγάλα λόγια. Εγώ σου λέω πως μπορείς να τον λατρέψεις- μόνο.
Υποθέτω πως πριν στρωθούν στη δουλειά του No Line έκαναν εντατικές ασκήσεις χαλάρωσης. Ξαναβρήκαν το “τσι” της μπάντας στις απλές αξίες, που πάντα εκτιμάμε στους ιρλανδούς. Όπως το να κατεβαίνουν από το στολισμένο άρμα τους και να συνεχίζουν την πορεία με τα πόδια. Πεισματικά με τα πόδια.
Το μανιφέστο της απόδρασης κρύβεται στο Stand Up Comedy.
“You and I have been asleep for hours” Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε -εννοεί ο Μπόνο . “ I can stand up for hope, faith, love… gotta stand up to ego but my ego’s not really the enemy/.
Και συνεχίζουμε, με έμπνευση από τον καθρέφτη: οι ροκ σταρ είναι Ναπολέοντες σε ψηλά τακούνια (φαν, μην το ξεχνάτε) και εσύ «Ιωσηφίνα πρόσεχε τους μικρούς ανθρώπους με μεγάλες ιδέες» τραγουδάει ο αρχηγός, λέγοντας μας αυτό που είχε και πει και με απλά λόγια , πως και ο ίδιος θα ήθελε να ξεφύγει από τον Μπόνο, απλά δεν γίνεται ,είναι ο εαυτός του. Για καλή του τύχη, όμως, έχει συνεργούς στo prison break του, τον Edge (μεγάλο μέρος του σχεδίου δικό του) τους άψογα προετοιμασμένους Clayton και Μullen . Ετσι, στο No Line on The Horizon (από τα προσωπικά αγαπημένα μου ) που ανοίγει το άλμπουμ, τρέχουν ήδη απενοχοποιημένοι στους αγρούς , ενώ στο ατμοσφαιρικό και μελωδικό Moment Of Surrender απολαμβάνουν τα δώρα αυτής της ελευθερίας. Το φαντάζομαι κιόλας να απλώνεται σαν τεράστια αράχνη πάνω από τα στάδια των συναυλιών τους- αποκλείεται να μην υποκύψεις στον μαγνητισμό του.
Σαν Ι’ll Go Crazy if I don’t go crazy tonight πρέπει να γράφουν πιο πολλά κομμάτια. Σε κάνουν να ξεχνάς ότι είναι σούπερ γκρουπ -το «σούπερ» στο ροκ δεν είναι καλό πράγμα και τους ταιριάζει να γράφουν τραγούδια που ο τίτλος τους αρχίζει από ‘I” .To Get On Your Boots είναι φαντασμαγορικό και μπορούν να το κάνουν να ακούγεται σέξι- σωστά το διάλεξαν για single. Το Fez-being Born έχει ψαχνό και αν το ακούσεις αρκετές φορές σε ψήνει. Πίσω από κουρτίνα κρύβονται βέβαια οι παραγωγοί Μπράιαν Ίνο, Ντανιέλ Λανουά και Στιβ Λιλιγουάιτ και δεν θα είχα πολλά να σας απαντήσω αν λέγατε ότι και με καθόλου τραγούδια κάτι θα έκαναν αυτοί οι κύριοι. Ούτε έχει αξία να πω αν το No Line… είναι καλύτερο από το προηγούμενο, ή αν έχει σχέση με το Pop, και το Achtung baby. Λέει πολύ περισσότερα από πολλά εκεί έξω που δήθεν “ανακαλύπτουν” το ροκ και λέει αρκετά λιγότερα από άλλα που δεν λάμπουν από μακρυά.
“You and I have been asleep for hours” Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε -εννοεί ο Μπόνο . “ I can stand up for hope, faith, love… gotta stand up to ego but my ego’s not really the enemy/.
Και συνεχίζουμε, με έμπνευση από τον καθρέφτη: οι ροκ σταρ είναι Ναπολέοντες σε ψηλά τακούνια (φαν, μην το ξεχνάτε) και εσύ «Ιωσηφίνα πρόσεχε τους μικρούς ανθρώπους με μεγάλες ιδέες» τραγουδάει ο αρχηγός, λέγοντας μας αυτό που είχε και πει και με απλά λόγια , πως και ο ίδιος θα ήθελε να ξεφύγει από τον Μπόνο, απλά δεν γίνεται ,είναι ο εαυτός του. Για καλή του τύχη, όμως, έχει συνεργούς στo prison break του, τον Edge (μεγάλο μέρος του σχεδίου δικό του) τους άψογα προετοιμασμένους Clayton και Μullen . Ετσι, στο No Line on The Horizon (από τα προσωπικά αγαπημένα μου ) που ανοίγει το άλμπουμ, τρέχουν ήδη απενοχοποιημένοι στους αγρούς , ενώ στο ατμοσφαιρικό και μελωδικό Moment Of Surrender απολαμβάνουν τα δώρα αυτής της ελευθερίας. Το φαντάζομαι κιόλας να απλώνεται σαν τεράστια αράχνη πάνω από τα στάδια των συναυλιών τους- αποκλείεται να μην υποκύψεις στον μαγνητισμό του.
Σαν Ι’ll Go Crazy if I don’t go crazy tonight πρέπει να γράφουν πιο πολλά κομμάτια. Σε κάνουν να ξεχνάς ότι είναι σούπερ γκρουπ -το «σούπερ» στο ροκ δεν είναι καλό πράγμα και τους ταιριάζει να γράφουν τραγούδια που ο τίτλος τους αρχίζει από ‘I” .To Get On Your Boots είναι φαντασμαγορικό και μπορούν να το κάνουν να ακούγεται σέξι- σωστά το διάλεξαν για single. Το Fez-being Born έχει ψαχνό και αν το ακούσεις αρκετές φορές σε ψήνει. Πίσω από κουρτίνα κρύβονται βέβαια οι παραγωγοί Μπράιαν Ίνο, Ντανιέλ Λανουά και Στιβ Λιλιγουάιτ και δεν θα είχα πολλά να σας απαντήσω αν λέγατε ότι και με καθόλου τραγούδια κάτι θα έκαναν αυτοί οι κύριοι. Ούτε έχει αξία να πω αν το No Line… είναι καλύτερο από το προηγούμενο, ή αν έχει σχέση με το Pop, και το Achtung baby. Λέει πολύ περισσότερα από πολλά εκεί έξω που δήθεν “ανακαλύπτουν” το ροκ και λέει αρκετά λιγότερα από άλλα που δεν λάμπουν από μακρυά.
Μετά από χρόνια οι U2 θα περηφανεύονται για το No Line on the Horizon – είναι το άλμπουμ που τους φόρτισε τις μπαταρίες (ε, ναι το χρειάζεσαι μετά μερικά χρόνια, όλοι το χρειάζονται). Εγώ που δεν έχω ξάδελφο τον Μπόνο ή τον ΄Εντζ για να κάνω πάρτυ, και μ’ αρέσουν οι U2 όταν ,πολλές φορές, δεν ακούγονται σαν U2, κρατάω τρία, τέσσερα τραγούδια και περιμένω στην σκηνή τη δράση. Ενώ, το λέω, με τρώει η περιέργεια γιατί βιάζονται να βγάλουν ακόμη ένα άλμπουμ, και τι έχουν φυλάξει για εκεί μέσα που δεν χώρεσε και δεν μπορεί να περιμένει.
