Πριν από πολύ καιρό σε μια συνέντευξη με τον ευγενικό πάντα Ιggy Ρopμιλήσαμε αρκετά όχι για ροκ αλλά για όπερα και τζαζ. Είχε βρεθεί σε τέτοια μέρη, είπε, και κάποια στιγμή θα το έκανε πάλι, το jazz thing. Μετά ακολούθησαν τόνοι ηλεκτρικού ροκ και Stooges, και ο Ιggy στα πατώματα και τα γνωστά που κάνουν τον κόσμο καλύτερο, κατά κάποιον τρόπο όμως το περίμενα το Ρreliminaires(ΕΜΙ) να έρθει. Ο Ιggy σαν σερζ Γκενσμπούργκ τραγουδάει Les feuilles mortesκαι αμέσως μετά με στόμφο εξομολογείται την επιθυμία του: Ι want to go to the beach. Γιατί δηλαδή ο Τομ Γουέιτς και όχι ο Ιggy;- Κλείνει το μάτι με το Κing of the Dogs. Ο «βασιλιάς των σκύλων» δεν είχε ποτέ ανάγκη από το κόκαλο της δισκογραφίας, πάντα έκανε το δικό του, όπως εδώ με συνεργάτη τον Ηal Cragin.
Σημειώνει ο Ρop, πλάι στο Α machine for Loving: «Αυτή η μουσική είναι εμπνευσμένη από το Τhe Ρossibility of an Ιsland, το μυθιστόρημα του Μichael Ηouellebecq που απόλαυσα». Τον φαντάζομαι μακριά από τη μεγάλη κρίση του Μότορ Σίτι, με τα γυαλιά του, χωμένο σε ένα βιβλίο να διαβάζει- στο βάθος ίσως η Μεσόγειος. Γιατί, μη νομίζετε, το πανκ- ροκ είναι η ψυχή.
