Την εικόνα της πόλης να ξεθωριάζει ονειρεύεσαι όλο και πιο πολύ, αν δεν είσαι πολλά τραγούδια ήδη μέσα στις διακοπές. Ο καθαρός αέρας του βουνού, οι παγωμένες πηγές και τα τζιτζίκια, μαζί με τα λάστιχα που στριγκλίζουν στη στροφή, φτιάχνουν τον ήχο. Με τις τελευταίες μουσικές εξορμήσεις, η Τζόαν Μπαέζ θα χαιρόταν όλο και πιο πολύ.
Αν δεν την έχετε γνωρίσει ήδη από τα «Γκόσπελ του πειρατή» («Τhe Ρirate΄s Gospel»), είναι καιρός να μάθετε την αλήθεια της Αlela Diane μέσα από το καινούργιο της «Τo Βe Still», το οποίο, αντίθετα με οτιδήποτε ακίνητο στις folk παραδόσεις (και υπάρχουν πολλά), κάνει τις διαδρομές του στη νέα americana σαν αέρας που φέρνει μυρωδιές από παντού. Και με μια πολύ προσεγμένη όμως και φίνα παραγωγή στο στούντιο.
Είναι η δροσερή μουσική της στιγμής. Το αντίδοτο του καύσωνα, όπως το σκέφτομαι τώρα- και δεν το είχα σχεδιάσει από πριν- με το που άρχισε να παίζει το «Dry Grass & Shadows» γλυκά και μάλλον κάπως απρόσμενα. Σύμπτωση (απλώς) είναι πως η Diane έρχεται από τα ίδια τα μέρη με την Τζοάνα Νιούσον, το κορίτσι που μάγεψε- στ΄ αλήθεια, το ζήσαμε αυτό- όλες τις ψυχές της indie folk σκηνής. Και είναι πιο πολλές από ό,τι νομίζετε. Δηλαδή, έρχεται από τα βόρεια της Καλιφόρνιας (έτσι γράφει στο myspace της) και μόλις μετακόμισε σε καινούργιο σπίτι μαθαίνω και από το blog της. Πανέμορφο τραγούδιτο ομώνυμο «Τo Βe Still»- και σαν υγρό ακούγεται το the Οcean. Μπάντζο και «πένταλ στυλ» κάνουν τον ήχο ακόμη πιο γάργαρο, αλλά είναι η φωνήπολύ ξεχωριστή και φολκ στο DΝΑ της – που θα κερδίσει τις εντυπώσεις, σαν ιστορία του δάσους με μυστήριο που θα θυμάσαι για πολύ.
Μη νομίσετε όμως πως η Αlela έχει μείνει μόνο εκεί πάνω, ξεχασμένη στην κατασκήνωση. Το «Οlympia» του Παρισιού την υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, γιατί- άλλαξαν πια οι εποχές- αυτός που χτες έπαιρνε τα βουνά είναι σήμερα το talk of the town. Κάπως έτσι μεγαλώνουν τα κορίτσια που ακούνε Πάτσι Κλάιν. Τα άλλα… δεν ξέρω.
