Oι εταιρείες είναι επιχειρήσεις που θέλουν να βγάζουν λεφτά. Να επενδύουν τα κέρδη, να βγάζουν περισσότερα. Αλλά αυτά είναι γενικεύσεις. Τι θα ήταν η μουσική χωρίς τη Sun, ας πούμε, και τη Μotown ή την Chess Records; Ή τη Lost Ηighway και τη Factory; Στη μουσική ισχύουν άλλα, ακόμη και τώρα που οι δισκογραφικές επαναπροσδιορίζουν κάθε μέρα τον ρόλο τους. Όταν λοιπόν η Ιsland γιορτάζει τα 50 χρόνια της, σημαίνει πως γιορτάζει η μουσική.
«Όλα ξεκίνησαν από το νησί, την Τζαμάικα, και την ιδέα του νεαρού τότε Chris Βlackwell (γιος Ιρλανδού και Κοστα-Ρικανής) που μεγάλωνε εκεί και σκέφτηκε να φτιάξει μια δισκογραφική εταιρεία και να ηχογραφήσει τζαμαϊκάνικη μουσική. Λίγο αργότερα επέστρεφε στην Αγγλία και πουλούσε δίσκους που είχε ηχογραφήσει στην Τζαμάικα από το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του. Ο Βlackwell βραβεύτηκε σαν ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη μουσική σκηνή του κόσμου. Γιατί το δικό του «Νησί» έγινε ένα μουσικό θηρίο- αφετηρία και σπίτι για μερικούς (θα τους έλεγες επιτυχημένους) καλλιτέχνες, όπως οι κύριοι U2, o Μπράιαν Φέρι, η Έιμι Γουάινχάουζ και άλλοι, που σε ένα κανονικό νησί θα ήταν αδύνατο να τους χωρέσεις όλους. Αλλά, αν μιλάμε για Ιsland μιλάμε για reggae, αφού η μεγάλη επιτυχία του Κρις Μπλάκγουελ – και θα σας το πουν όλοι αυτό- ήταν πως κατάφερε να κάνει γνωστό σε όλο τον κόσμο τον Μπομπ Μάρλεϊ και τους Wailers. Είχε κερδίσει την εκτίμησή τους, δίνοντάς τους τα κέρδη από το άλμπουμ τους χωρίς να έχουν υπογράψει συμβόλαιο. Η μουσική και το πώς έβλεπαν τη ζωή τούς έφερε ακόμη πιο κοντά. Η εταιρεία στο μεταξύ (από το 1962) είχε μεταφερθεί στο Λονδίνο και μέχρι να πουληθεί στην Ρolygram ήταν η μεγαλύτερη ανεξάρτητη εταιρεία στον κόσμο.
«Να περνάμε καλά και να έχουμε ωραίες μουσικές» ήταν η φιλοσοφία του Μπλάκγουελ και, όσο απλό και αν φαίνεται, στην πράξη χρησιμεύει σαν μια πολύ καλή πυξίδα για να πορευτείς και να κάνεις κάτι στ΄ αλήθεια ωραίο. Αυτή η αγάπη του για τη μουσική έκανε την Ιsland να έχει σήμερα κατάλογο ανεκτίμητο. Και πώς το πέτυχε αυτό; Δείχνοντας εμπιστοσύνη στους καλλιτέχνες, δίνοντάς τους χρόνο και ευκαιρίες (ο Ρόμπερτ Πάλμερ έκανε οκτώ χρόνια για να κάνει δίσκο και το «Αddicted to love»). Χρόνο και στήριξη έδωσαν στον Μπομπ Μάρλεϊ. Κάτι που σήμερα δεν είναι αυτονόητο. Στην εποχή της μιας ευκαιρίας και του τώρα ή ποτέ, το «Νησί» δείχνει τον δρόμο στη μουσική.
Τα… νησιώτικα (από το τριπλό CD)
● U2 και «Ρride in the name of love» (από το 1984)
● Η Αmy Winehouse τραγουδάει το «Rehab» (2006)
● Η Grace Jones που επέστρεψε δυναμικά στο «Ρull Up to the Βumper» (1981)
● Ο Βob Μarley και οι Wailers στο αξεπέραστο «Jamming» (1984)
● Ο Jimmy Cliff στο «Wild World» (1970)
● Οι Spencer Davis Group, με το «Κeep on Running» από παλιά (1965)
● Οι Ι Βlame Coco στο «18 with a bullet» (2009), καινούργιο απόκτημα της Ιsland που έχουν στις επιρροές τους Κολ Πόρτερ, Ντέιβιντ Μπάουι, Ντ. Ντρε και Λι Πέρι. Καλό ακούγεται!
Αυτά λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα πολλά του Νησιού.
