Πού είχαμε μείνει; Κάπου εδώ: μέχρι να κλείσει το ντιλ ο ένας και ενώ ο άλλος μετράει το χρήμα κάτω από το τραπέζι, έως ότου πάνω στο τραπέζι σκάσει μύτη το γκουρμέ του Ιάπωνα σεφ, κάτι χάνεται στη μετάφραση (και δεν εννοώ ακριβώς από το σούσι στο σουβλάκι, που περί ορέξεως και λόγος ουδείς).
Οι πιο ωραίοι, οι κουλ και οι σωστοί τύποι, αυτοί χάνονται από την εικόνα, την κορνίζα της οποίας στολίζουν όλα τα βλαχο-μπαρόκ κόμπλεξ για να ταιριάζει και αυτή με το σαλονάκι που πήραμε.
Θέμα γούστου, στοιχειώδες! Τόσα και τόσα γουστόζικα βλέπουμε στα σαλόνια των περιοδικών.
Και κόντρα αναλύσεις στην ταπετσαρία.
Αυτοί που έχουν τις ιδέες, το μυαλό, τη φαντασία και την όρεξη (η τελευταία στην Ελλάδα κόβεται νωρίς στον δρόμο, ίσως να φταίει και η πολλή ιαπωνική κουζίνα), αυτοί είναι αλλού, τους συναντάω εκεί έξω να την παλεύουν, να πέφτουν σε τοίχους, να κάνουν πράγματα για πάρτη τους και όσο μπορούν να ελίσσονται (σπορ που σαφώς δεν ξέρουν καθόλου καλά) σε έναν αγώνα επιβίωσης, σε ένα νέο περιθώριο- φωτεινό, γιατί είναι αληθινό και λάμπει. Δεν βολεύουν και δεν βολεύονται σε χαρούμενα παρεάκια, δεν κάνουν χάρες και δεν τις ζητάνε, δεν νιώθουν ανασφάλεια (μα είναι ωραίοι τύποι, σας είπα) και πώς να δουλέψει το σύστημα μετά με τους ασφαλείς; Ενώ όλα, όπως βλέπετε, γίνονται εύκολα και απλά! Απλά ξεκολλήστε εδώ: στην πίσω όψη των «αυτοκόλλητων» που κυκλοφορούν γύρω μας με αέρα φουσκωμένοι σαν μπαλόνια Ποκαχόντας σε πανηγύρι. Και από τη μεριά που κολλάει, κολλάνε παντού- όλες οι επιφάνειες καλές είναι για τον αυτοκόλλητο τύπο, που έχει προτίμηση στο φόντο της μόδας, της στιγμής και της ευκαιρίας. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Βέβαια και οι αυτοκόλλητοι έχουν τα ζόρια τους- άτιμη ζωή- από το πολύ κόλλημα εδώ κι εκεί χαλάει και δεν κολλάει καλά η επιφάνεια.
Τι κάνεις τότε, αν σου χαλάσει το αυτοκόλλητο;
Το φτύνεις, αν δεν κάνω λάθος, και ξανακολλάς.