Στην επίθεση με βραζιλιάνικους ρυθμούς
Όλα όμορφα μπερδεμένα. Μια ωραία τούρτα, με στρώσεις πικρής σοκολάτας και λικέρ βύσσινο. Εορταστικοί ρυθμοί. Ο dj προσπαθεί να πιάσει τη διάθεση του κόσμου, ενώ ξέρει πως μόνο αν είναι ο εαυτός του η μουσική στο πάρτι θα είναι καλή. Ο Λάβκραφτ έλεγε πως αν δεν είσαι μεθυσμένος ή τρελός δεν χορεύεις. Και όλοι τον διέψευσαν. Πράγμα που δεν ήταν και πολύ δύσκολο τελικά, όπως αποδείχθηκε στην Ιστορία.
Η στιγμή αναδείχθηκε εξόχως σημαντική.
Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο άλμπουμ των Οs Μutantes με νέο υλικό. Τότε η κλιματική αλλαγή ήταν σενάριο στο «Star Τrek» και το οικονομικό κραχ εφιάλτης, που ο κόσμος είχε ήδη ξεχάσει. Στα αναποδογυρίσματα της Ιστορίας όμως, οι Οs Μutantes βρίσκουν την ευκαιρία να «απαντήσουν» όχι τόσο ως υποχρέωση όσο ως μια εσωτερική υπόθεση που αφορά πολλούς. Ο Μπεκ, ας πούμε, βρίσκει κάθε τόσο ευκαιρία για να βάλει στο παιχνίδι του ρυθμού τους Βραζιλιάνους. Η Τropicalia παραμένει κομβικό σημείο σε μουσικές αναζητήσεις ανήσυχων παιδιών. Καλό αυτό, καλύτερα δεν γίνεται. 
Και οι Οs Μutantes που είχαν ξεκινήσει σαν συγκρότημα ψυχεδελικού ροκ, μπήκαν στα 60s στο πνεύμα του κινήματος του ρυθμού και σε Τropicalia ήχο, περίπου όπως η τηλεόραση από το ασπρόμαυρο συνάντησε το χρώμα.
Ο πυρήνας έμενε σταθερός, με νέους μουσικούς που έμπαιναν στο σχήμα, ώσπου κάποια στιγμή είπαν να κατεβάσουν ρολά στο κατάστημα, ο μύθος όμως και η cult διάστασή τους κάθε άλλο παρά τέρμα στις εργασίες έβαζε.
Στα μέσα της δεκαετίας που τελειώνει, οι Οs Μutantes ξαναφτιάχνονται για συναυλίες. Ο Μπεκ στο Λος Άντζελες κάνει πάρτι. Το «Ηaih… or Αmortecedor» πάνω στην ώρα σκάει μύτη σε φουλ έμπνευση. Το prog- rock συγκρότημα που ήταν κατοικεί κάπου πολύ βαθιά σε αυτό το άλμπουμ. Πιο πάνω οι ρυθμοί, και η ευφυΐα του Sergio Dias να τους συντάξει σε νέες προτάσεις. Για την περίσταση, ο Dias συνεργάζεται με τον θρύλο Τom Ζe και τον Jorge Βen και φαίνεται πως έχει λόγους. Από την εισαγωγή καταλαβαίνεις πως υπάρχει ένα πλάνο, στο «Querida Querida» oι rock ρίζες ακούγονται καλά, αμέσως μετά νιώθεις πως κανένα πλάνο δεν χρειάζεται- είσαι Βραζιλία ή όπου αλλού. Το παιχνιδιάρικο «2000 e Αgarrum» και το κάπως oriental «Βaghdad Βlues» με χαλιά τζαζ στρωμένα εδώ κι εκεί ξεσπάνε στα λάτιν του Samba Do Fidel σαν έκρηξη εκτός ελέγχου. Εδώ πέφτει χειροκρότημα. Από τους Οs Μutantes περιμένεις σίγουρα καλές μουσικές- αλλά επειδή είχαν λείψει, φαίνεται είπαν να μας κεράσουν κάτι ακόμη καλύτερο
