Αποκαλύψεις στο εργαστήρι του νέου ήχου

Η νέα μουσική είναι η… παλιά.

«Ανοίξτε τα σεντούκια» για τους ρυθμούς του μέλλοντος είναι το «πόρισμα» στο οποίο καταλήγουν θρύλοι της μουσικής και αποκαλύπτουν τα μυστικά τους στη νέα γενιά, στη διεθνή συνάντηση του Λονδίνου
Ένα πείραμα: Ο Στιβ Ράις (έτσι προφέρεται το όνομα του Steve Reich, του βραβευμένου με Πούλιτζερ συνθέτη) σηκώνεται από τη θέση του, κάνει κύκλο και στέκεται πίσω μας. Μας έχει βάλει να ακούμε κάτι, και εκείνος με το καπελάκι του και τα χέρια στην τσέπη παρακολουθεί τις αντιδράσεις μαςόπως υποψιάζομαι γιατί δεν τον βλέπω. Προσέχει, υποθέτω, αν ανταποκρινόμαστε ρυθμικά, ή κάτι τέτοιο. Τι είναι αυτό που ακούμε; Μια φράση που είχε ηχογραφήσει από το κήρυγμα ενός ιερέα που έλεγε: it΄s gonna rain/ it΄s gonna rain- συνέχεια σαν λούπα έως την αιωνιότητα.

Η φράση χτυπάει αλύπητα πάνω στον εαυτό τηςόλη αυτή την ώρα ο διάσημος Αμερικανός συνθέτης (που έχει δουλέψει και ταξιτζής στους δρόμους της Νέας Υόρκης) παρακολουθεί ώσπου κάποια στιγμή, αρκετά αργότερα, το it΄s gonna rain σταματάει απότομα.

Ακόμη βουίζει στα αυτιά μας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ο κ. Ράις εξηγεί πως ακούσαμε τη φράση να χωρίζεται, να ξεκολλάει από τον εαυτό της, να κάνει κύκλο και να επιστρέφει. Μήπως προσέξαμε και κάτι άλλο; Κάτι σαν ντραμς; Τι ήταν αυτά τα ντραμς; Μαντεύετε; ρωτάει. Ένας από τους «μαθητές» της Red Βull Μusic Αcademy (νέοι μουσικοί, DJs, παραγωγοί από όλο τον κόσμο- και την Ελλάδα- που με τη μουσική τους και τις απαντήσεις τους σε ερωτηματολόγιο πέρασαν τις «εξετάσεις» και κέρδισαν τη θέση τους στην Red Βull Μusic Αcademy) έχει την απάντηση. Ήταν τα φτερά ενός περιστεριού, λέει. Ναι ήταν! Είχε πετάξει ένα περιστέρι μέσα στον ναό που έκανε το κήρυγμα ο ιερέας και ο Ράις το ηχογράφησε. Με άλλα λόγια, λέει συνθέτης (που αν έπρεπε σώνει και καλά να χαρακτηρίσεις τη μουσική του, θα συμβιβαζόταν με ένα «επαναλαμβανόμενη και μινιμαλιστική»), «μην πετάξεις τίποτε» και «στην παρόρμηση κρύβεται ο νέος ήχος».

Αν στη μουσική υπάρχει μια τάση που όλοι συμφωνούν, είναι αυτή: «Ανοίξτε τα σεντούκια, έχουν θησαυρούς». Τι έκανε ο Μαρκ Ρόνσον, παραγωγός της Αmy Winehouse; Πήρε τον παλιό soul ήχο της Μotown και τον έραψε στις κοκαλιάρικες αλλά black διαστάσεις της κυρίας.

«Τα sound systems ήταν οι πρώτες ντίσκο», εξηγεί ο Τζάζι Μπι που και μόνο που τον βλέπεις νιώθεις πως ήρθε το καλοκαίρι της Καραϊβικής στο Τower Βridge του Λονδίνου. Όπου έχει την έδρα της φέτος η Ακαδημία της Μουσικής και των νέων τάσεων. Η ψυχή των Soul ΙΙ Soul μπορεί με τις ώρες να μιλάει για τα sound system της Τζαμάικας και πώς πέρασαν στη Βρετανία και έγιναν το lover΄s rock των 80s και πώς σήμερα είναι ό,τι πιο hot στα club και τις μουσικές τους. Τι ήταν το «σύστημα ήχου»; Τα πικάπ και τα ηχεία, αλλά όχι μόνο. Ήταν κυρίως ο ιδιοκτήτης τους ο τεχνικός, ο selector που διάλεγε τα κομμάτια, ο controller που έπαιζε τους δίσκους συνήθως με την πλάτη στο κοινό, ο τραγουδιστής (ή ο σημερινός ΜC), ο φύλακας, το ταμείο, οι πωλητές. Σε καιρούς οικονομικής ύφεσης το sound system με την αυτονομία του και τη less is more φιλοσοφία του δείχνει τον δρόμο. Εκτός αυτού, ακούγεται εξαιρετικά. Όσο η reggae με vintage ηχώ.

Αυτό ακριβώς κάνει ο Dam-Funk, φυσιογνωμία του funk, από τους μάστορες του είδους
της Δυτικής Ακτής και όχι μόνο. Ανοίγει το σεντούκι με τα παλιομοδίτικα συνθεσάιζερ και drum machines, ώριμο funk, και Ρrince στυλ και ανακατεύει με λίγο funk ακόμη. Μοιάζει να έχει βγει από το «Ρulp Fiction» του Ταραντίνο και λέει για να το ακούσουν όλοι πως «όσο κι αν δεν είμαι εναντίον του sampling, θέλω να ξεκαθαρίσω πως πρώτα για μένα έρχεται η μελωδία… Δεν κάνω beats, κάνω μουσική» και «μ΄ αρέσει ο ζεστός ήχος και, όχι man, δεν φοβάμαι να είμαι ωραίος, θέλω να απολαμβάνουν τη μουσική μου οι ωραίες κυρίες και οι ζόρικοι ράπερ μαζί. Αυτή είναι η ομορφιά».

Ο Dam-Funk είναι ο πρεσβευτής του νέου funk, του δικού του Μodern Funk, και όποιος βρεθεί Δευτέρα βράδυ στο Κάλβερ Σίτι της Πασαντίνας θα είναι funk-o-έγκλημα να χάσει ένα από τα Funkmosphere πάρτι του. «Το funk είναι τρόπος ζωής, είναι το σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής, είναι αυτό που ανοίγει πόρτες, σε πηγαίνει σε άλλο γαλαξία, είναι η μουσική για να επικοινωνήσουμε με τα άλλα είδη στο Σύμπαν γιατί έχει τις ρίζες του βαθιά στη Γη», λέει.

Σε ένα από τα στούντιο της τριώροφης παλιάς παμπ κοντά στο Tower Bridge στο Λονδίνο που έχει μετατραπεί με την αισθητική της ομάδας «My Beautiful City» σε ακαδημία ήχου, με στούντιο ηχογράφησης, και χώρους που βοηθάνε τις ιδέες να βρουν το δρόμο τους, νέοι μουσικοί προβάρουν τον ήχο του αύριο. «Ξέρεις κάτι; Μου λέει ο Μπεν από τον Καναδά, «ακόμη και αν σταματήσουν να βγαίνουν βινύλια , δεν θα σταματήσουν να βγαίνουν πικάπ». Τι εννοείς τον ρωτάω, αφού ξέρουμε όλοι ότι η ψηφιακή εποχή έχει αλλάξει την DJ Culture εντελώς. «Το πιο εξελιγμένο λογισμικό για djs λειτουργεί υπέρ των πικάπ και όχι εναντίον τους ,αφού μπορείς να μιξάρεις σα να έχεις βινύλια στο πικάπ σου»,λέει. Σούπερ! Απλά μην πετάς ούτε τις παλιές ιδέες.

Η Θεσσαλονικιά με το θέρεμιν

Όλοι στην Ακαδημία είχαν να λένε για το κορίτσι με το θέρεμιν ή αιθερόφωνο, το παράξενο ηλεκτρονικό όργανο (ένα από τα πρώτα στην ιστορία που ανακάλυψε το 1928 ο Ρώσος καθηγητής Λεόν Θέρεμιν) που ήταν σαν να έπαιζε με τον αέρα στις αντένες του, αλλά αυτός ο αέρας είχε πολύ ωραίο ήχο. Η Μay Roosevelt από τη Θεσσαλονίκη (κατά κόσμον Μαρία Ψευτόγκα) με το θέρεμιν έκλεψε τις εντυπώσεις. «Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συμμετοχή», μου έλεγε μετά την παράστασή της. «Κάνω πρόβες και με άλλους μουσικούς εδώ να παρουσιάσουμε κάτι μαζί».

Τι λένε οι «ειδικοί»

Carl Craig
«Πάντοτε με ενδιέφερε η κιθαριστική μουσική όπως το ροκ ή το πανκ.
Ίσως κάποια στιγμή κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση», απρόσμενα λόγια από τον θρύλο του τέκνο.

Dam-Funk
«Μην ξεχνάτε τους παλιούς. Έχουν πάντα θέμα», λέει ο μίστερ-Funk που ετοιμάζει άλμπουμ στην Stone Τhrough Records με τον 53χρονο Steve Αrringhton.

Jazzie – Β
«Τι είναι απογοητευτικό σήμερα στη μουσική; Οι μπίζνες. Δεν έχουν κανόνες. Γι΄ αυτό, μην υποχωρείς ποτέ από τον δικό σου ήχο».

Steve Reich
«Κάθε μουσική προέρχεται από μια χρονική στιγμή και έναν τόπο.Π.χ., οι Βeatles ήταν το Λίβερπουλ των αρχών της δεκαετίας του ΄60. Η μουσική είναι η ταυτότητα τόπου/χρόνου».

more info : http://www.redbullmusicacademy.com/