Σα να δοκιμάζεις το παστίτσιο με το που βγαίνει το ταψί από το φούρνο. Καυτό. Όσο το να πηγαίνεις Νο1 στις μουσικές της Αμερικής ,πριν καλά καλά κλείσεις τα βιβλία της εξεταστικής. Κουλ? Περίπτωση Vampire Weekend δηλαδή. Τι σημαίνει αυτό, εποχές που Νο1 μπορεί να γίνει καλλίφωνη νοικοκυρά με ίματζ αντίθετο από αυτό που προμοτάρουν τα media για να πουλήσουν ό,τι είναι αυτό που θέλουν να πουλήσουν κάθε φορά?
Τίποτε ιδιαίτερο. Εκτός αν είσαι –είπαμε -οι Vampire Weekend. Που είναι τόσο hot ώστε για κάποιους να έχουν ήδη καεί. Πρόβλημά τους *των άλλων. Είναι η feelgood μπάντα της στιγμής.
Τους πετυχαίνω στο Brixton Academy – sold out και οι δυο μέρες που παίζουν- εισιτήρια βρίσκεις βέβαια σε ποικίλες τιμές από το σταθμό ως το venue κλασικά
– και καταφέρνουν όχι μόνο να ξεπαγώσουν το Λονδίνο αλλά και να κάνουν χαρούμενους όλους όσους είναι εκεί. Θα πετύχαιναν να αλλάξουν ως τα ξινισμένα μούτρα της Ευρώπ
ης αν έφταναν στα κατάλληλα αυτιά.Ο Ezra Koening, ένα νέο είδος frontman είναι εκεί για να περάσει καλά, αν δεν περνάει ,μας χαρίζει το Νο1 και φεύγει. Τέτοια εντύπωση μου δίνει. Αν αυτό είναι φιλοσοφία ζωής, τη βοηθάει μια χαρά η αλά Paul Simon /Graceland new wave φόρμα τους, ήχος με ταυτότητα και κάτι πολύ βασικό- το ότι έχουν τραγούδια. Πολλά και καλά.
Από εκεί και πέρα, κάτω από τα μάτια της κοπέλας στο εξώφυλλο του Contra άλμπουμ τους (αν δεν είναι η Τσέριλ Λαντ από τους Άγγελους του Τσάρλι, είναι κάποια που της μοιάζει )και τους πολυέλαιους του πρώτου Vampire Weekend που αναβοσβήνουν σε όλη τη συναυλία «τρέχει» ένα λάιβ απαγορευτικό στις σκοτεινές δυνάμεις, τα κακά vibes, την κρίση, την γκρίνια. Τα Vampires τελικά είναι πολύ χαρούμενα πλάσματα, μπορείς τα καλέσεις για Weekend όποια στιγμή θέλεις.
