Φέτος τα Πάθη ούτε που θα τα καταλάβουμε. Διανύουμε εβδομάδες παθών τη μια μετά την άλλη, έχοντας δείξει παροιμιώδη αντοχή στα δεινά και στις κακουχίες. Προπονημένοι στον Γολγοθά. Σαν να τον έχουμε τρέξει διάδρομο με βαθμό δυσκολίας και ανηφόρα, και δεν φτάνουμε πουθενά. Έχουμε προσπεράσει το πουθενά καιρό τώρα.
Από πάνω οι Ρωμαίοι- για τις ανάγκες του έργου μιλάνε γερμανικά- σπρώχνουν και χτυπάνε. Ψάχνουμε τους συμβολισμούς και οι άλλοι, σταυρούς να μας σταυρώσουν. Κατά τα άλλα, τα γνωστά. Πέταξε το αρνί από τη σούβλα. Κάπου μακριά σαν μαλλιαρή Μαίρη Πόπινς με ομπρέλα ανοιχτή. Βοήθειά μας.
Οι ωραίοι, λέει, το τραγούδι, έχουν χρέη- εκεί την πατήσαμε. Στη μεσογειακή ομορφιά μας. Μα, τους έχεις δει τους άλλους; Έσπασαν οι καθρέφτες που τους είδαν και μας έμεινε εμάς η γρουσουζιά. Και η σούβλα ντεκόρ σε βουκολικό έργο τέχνης, λίγο ναΐφ αν συνεκτιμήσει κανείς τον περίγυρο. Στα περιθώρια της διπλωματίας, οι συνδαιτυμόνες κλείνουν ο ένας με νόημα το μάτι στον άλλον. Το πρώτο πιάτο έχει σερβιριστεί. Ζεστή σούπα, μαγειρίτσα για τις ημέρες, οι καλοί τρόποι όμως πάνε περίπατο. Ρουφάνε όλοι κάνοντας θόρυβο ώς και τα ψίχουλα. Νάιν!, κουνάνε το δάκτυλο σχεδόν σαν τικ (γιατί σου μένουν, τελικά, αυτά τα κόλπα τα γερμανικά). Μήπως ο Καϊάφας να έχει άλλη άποψη; Καλός κι αυτός, μη σου πω καλύτερος, γνωστός και μη εξαιρετέος, τηρεί το έθιμο. Οι συνθήκες φταίνε, λέει, όχι ο χαρακτήρας του.
Αν δεν το είχα εξαντλήσει τόσο το θέμα, θα σας έλεγα πως όλοι εκεί έξω για Ιούδες το πάνε. Ρόλος, παραδοσιακά, με μεγάλη ζήτηση από όλες τις σχολές θεάτρου. Με τα 30 αργύρια ακόμα στο τραπέζι και την μπάνκα στον αέρα, όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Φέτος όχι μόνο τα πάθη δεν θα καταλάβουμε, αλλά ούτε και την προδοσία. Αφού το ξέρουμε πως για να σε προδώσει κανείς, πρέπει πρώτα να είναι φίλος σου. Κι από φίλους, άλλο τίποτε. Έτοιμοι με το κόκκινο αυγό στο χέρι και τα αργύρια στην τσέπη να σε τσουγκρίσουν, να σε σταυρώσουν και να σου στείλουν τις ευχετήριες κάρτες τους με τα Χρόνια Πολλά. Ναι, καλά…