Οταν τo έλεγα εγώ, από το σχολείο κιόλας, πως τα µαθηµατικά έπρεπε να καταργηθούν, έβλεπα – φαίνεται – µπροστά στο µέλλον. Θα µας έβαζαν σε µπελάδες.
Μεγάλους µπελάδες. Το έβλεπα που ερχόταν από εκείνη την πρώτη ώρα της Αλγεβρας, όταν ένιωθα να µε σφίγγει το στοµάχι και µια ακατανίκητη τάση φυγής. Οι αριθµοί φέρνουν προβλήµατα, ειδικά όταν πέφτουν σε χέρια που δεν τους καταλαβαίνουν και δεν εννοώ τα δικά µου που κουτσά – στραβά έβρισκα την άκρη στην εξίσωση – µια από τις πολλές άκρες που θα µπορούσαν, όπως πίστευα, να υπάρχουν.
Μετά ήρθαν τα χρέη, οι δανεισµοί, τα επιτόκια, οι τραπεζικοί λογαριασµοί και το κακό συναπάντηµα µε πολλά ψηφία από εδώ ίσαµε την άλλη άκρη της Ευρώπης, η οποία τελικά αποδείχτηκε πως δεν είναι τόσο κοντά µας όσο νοµίζαµε. Εκεί που µπαίνει το αριθµητικό συµφέρον µπροστά, χαιρέτα το συναίσθηµα, γεια χαρά.
Το κακό µε τα µαθηµατικά και όσους δεν το κατέχουν το σπορ – ή το κατέχουν αλλά µπροστά στη δίψα τους να δείξουν πόσο το κατέχουν, δεν θέλετε να ξέρετε τα αποτελέσµατα – είναι πως στο τέλος µας δένουν κόµπο µε φιόγκο από πάνω το ΔΝΤ και οι δικοί του φίλοι. Στον αριθµητικό εφιάλτη µας έρχονται και τα νούµερα. Στην αρχή ένα ένα, µετά πολλά µαζί. Τα νούµερα κάνουν καριέρα µε µαθηµατική ακρίβεια. «Χτυπάνε» και υψηλά νούµερα στην τηλεθέαση και Τζακ-ποτ στα Μαθηµατικά της Α Δηµοτικού. Τα οποία έχουν στο µεταξύ προχωρήσει, αφού και η βάση του 10 πέφτει. Αριθµοµανία σχεδόν σαν εµµονή. Και ενώ αναλύω στην παρέα τη θεωρία µου για µια math-free κοινωνία, πλησιάζει πλανόδιος έµπορος µελαχρινός µε µουστακάκι, γνωστή φυσιογνωµία στα καφέ της πλατείας και µε ελαφρώς ξένη προφορά προτείνει µερικά DVD προς το µέρος µας – «έκω Τζούλια» µάς λέει.
Α, πάντα τέτοια και εις ανώτερα – του απαντάω. Να έχει ώρα άραγε να ακούσει τη θεωρία µου; Αποµακρύνεται όµως µε µικρά και ελαφρά πηδηµατάκια. Υποθέτω ότι δεν θα θέλει να ακούει θεωρίες τη στιγµή µάλιστα που έχει ζήτηση από τους διπλανούς. Ε, «έκει Τζούλια» ο άνθρωπος.
