Το ροκ ξεπορτίζει από τα στούντιο.
Μυστήριο κι αυτό. Από όλα τα διάφορα που περνάνε απ’ τα αυτιά θα σου κολλήσει το πιο σαχλό. Εννιά στις δέκα φορές. Από χτες ζω µε το «Τotal Εclipse of the Ηeart» που µπήκα στο youtube να δω πώς το λένε µαζί ο Γουίλιαµ Σάτνερ µε το ταλέντο της Ιαπωνίας – δεν συγκράτησα ονοµατάκι. Τotal eclipse και κανένα έλεος (αν τυχόν νόµιζε κανείς πως υπάρχει).
Από την ολική έκλειψη της καρδιάς στην ανάταση της ποπ ευδαιµονίας. Στην αγχωµένη παράταξη των γκρουπ που διεκδικούν διάρκεια λίγοι τα καταφέρνουν, ο χρόνος τους εξατµίζεται σαν να αφαιρείς απότοµα την πίεση. Θα ήταν αστείο να τους πεις συγχαρητήρια αν οι ΜGΜΤ δεν το είχαν καταφέρει, αν έσκαγαν σαν άδεια σακούλα µε αέρα, αν έσβηναν σαν πυγολαµπίδα το ξηµέρωµα, εκεί που ανατέλλει η καινούργια µετά το «Οracular Spectacular» µέρα. Οµως θα ήξεραν αυτοί. Πως τα µυστικά της καλής ποπ/ροκ δεν κρύβονται σε αίθουσες συσκέψεων και γραφεία µε παχουλές δερµάτινες πολυθρόνες, αλλά στα δάση κάτω από σκιερές φυλλωσιές και µικρά ξύλινα σπιτάκια. Ειδυλλιακό πολύ για ποπ συνταγή. Μπορεί, αλλά αυτό προτίµησαν να κάνουν στον δρόµο για το Μαλιµπού και από αυτά που τώρα ακούω σωστά έπραξαν.
Κιθάρες και συνθεσάιζερ σε ευγενή άµιλλα, µέσα από περάσµατα µε δυνατά ντραµς και παραµορφώσεις. Στοιχειά του δάσους και παράξενες µουσικές µορφές («Lady Dada’s Νightmare»), µελωδίες µε αλλόκοτη ηχώ και µπαλάντες περίεργης εσωτερικής χροιάς. Τη µια στιγµή γίνονται οι γαλαξιακοί Waterboys, την άλλη προσκυνούν τον Μπράιαν Ινο (στο «Βrian Εno» κοµµάτι τους) και τους Τelevision Ρersonalities («Song For Dan Τracey») και τον αινιγµατικό τους κόσµου. Η καλή βολή όµως είναι πως όλα αυτά τα κάνουν ποπ ποίηµα. Σε ένα Congratulations που µπορείς να ακούσεις µελετώντας προσεκτικά και εµβαθύνοντας στην πολυπλοκότητά του ή λούζοντας τα µαλλιά σου στο µπάνιο και τραγουδώντας µαζί. Ετσι είναι τα ωραία.
