Εχω λόγο που διαλέγω Ηold Steady.
Είναι ό,τι πιο ηχηρό για να µας χτυπήσει κάτι στο κεφάλι και να συνέλθουµε.
Μέσα σε ένα κοµφούζιο από post-κάτι, πλήκτρα παραπλήκτρα και ποταµούς από «σύνθια», αφήσαµε το κλασικό ροκ σε κάτι σαχλούς τύπους. Κι έγινε µπανάλ, βλοσυρό, κάτι που ζητάς συγγνώµη για να το αναφέρεις. Κρατηθείτε όµως γερά. Απότοµη στροφή. Ηold Steady.
Εχει ο καιρός γυρίσµατα και αισίως ο Craig Finn και η παρέα φτάνουν στο 5ο τους -«Ηeaven Whenever». Με άλλα λόγια – ανάµεσα σε Βruce Springsteen και Clash, και πρώτης ποιότητας τραγούδια – αφηγήσεις. 
Περίµενα να πέσουν σε τοίχο και να βολευτούν τώρα που άφησαν τα µικρά κλαµπ και παίζουν σε µεγάλους χώρους, αλλά -φαίνεται – ξέφυγαν πονηρά από την παγίδα. Οι ιστορίες που λένε είναι για εκείνους που περνούν δύσκολα, που δεν έχουν αυτό που θέλουν στη ζωή, που κλείνονται σπίτι για να ακούσουν τους δίσκους τους ή παίρνουν ανάσες από αέρα του δρόµου γιατί κάποια στιγµή, λίγο πιο κάτω, θα βρουν σίγουρα αυτό που τους περιµένει – απλά είναι η στροφή και δεν το βλέπουν τώρα. Γι αυτούς και για τον εαυτό του τραγουδάει ο Finn, κλασικά πράγµατα και keep going. «Τζέσι, της λέει, δεν νοµίζω πως είµαι εγώ αυτός που έχεις στο µυαλό σου…» και γίνεται όλο πιο δύσκολο και όλο και πιο ροκ εν ρολ. Τόσο που σολάρουν µε τις κιθάρες τους και «σουινγκ-άρουν» στο barely breathing – θυµίζοντας κάπως τον παλµό που έδινε ο Στράµερ από την πρώτη νότα του τραγουδιού.
Οι Ηold Steady, ύστερα από στροφές και ευθείες, βρίσκονται ακόµη πάνω σε ρόδες και τρέχουν, χωρίς να πηγαίνουν, ούτε να φεύ γουν από πουθενά. Εχουν πίσω όµως δεµέ νο στην καρότσα το κλασικό ροκ και του κάνουν το λίφτινγκ του αιώνα. Εσείς, απλά κρατηθείτε γερά.
