Το κλισέ όλων των κλισέ φαίνεται τελικά πως δουλεύει.
Μια ωραία ηµέρα έκανα ένα ρεπορτάζ για τους φαν του Ελβις Πρίσλεϊ στην Ελλάδα και υπάρχουν πολλοί που δείχνουν ο καθένας µε τον τρόπο του, την αγάπη τους για τον Ελβις. Ρωτάω, ψάχνω, ένας από τους ανθρώπους που συναντάω ανάµεσα σε βινύλια και µουσικές, µου λέει, πρέπει να δεις τον Νίκο Γεώργα. Αλλά πρέπει, οπωσδήποτε. Εκτός του ότι είναι φαν, τραγουδάει και Ελβις. Πώς τραγουδάει Ελβις, λέω σεβασµός στα ιερά και στα όσια, δεν υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδάνε Ελβις, είπα εγώ χωρίς να έχω ακούσει, όπως προφανώς θα έλεγε ο καθένας.
Ωσπου, βέβαια, συναντάω τον Νίκο Γεώργα, έναν άνθρωπο πολύ συνεσταλµένο και ευγενικό, που τελικά µοιάζει στον Ελβις στην πραγµατικότητα περισσότερο από πολλούς σωσίες του, στην ψυχή και στην ευγένεια, και… δεν πιστεύω στα αυτιά µου.
Οπως δεν πίστευαν στα αυτιά τους στο «Ελλάδα Εχεις Ταλέντο» που τον άκουσαν και τον γνώρισαν. Και όλοι όσοι τον ακούν να λέει και Σινάτρα και Ξυλούρη και Μπρους, όλα αυτά τα χρόνια, που τραγουδούσε για τους φίλους και για τον εαυτό του, όχι επαγγελµατικά δούλευε υπάλληλος σε κατάστηµα στο Μοναστηράκι. Κάπου στη µέσα τσέπη του σακακιού είχε φυλαγµένο όλο αυτό το όνειρο και το χαµόγελό του.
Ο Τζος Χόλογουεϊ το προσπαθούσε κι εκείνος. Να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ, εκεί που συνήθως τα όνειρα µαζεύονται σε σακούλες που τις αδειάζουν µετά σε χωµατερές στα περίχωρα του Λος Αντζελες και λειώνουν κάτω από τον ήλιο. Ηταν, λέει, έτοιµος να φτιάξει τη βαλίτσα και να φύγει, να κάνει άλλη δουλειά, δεν θα γινόταν ηθοποιός όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Ωσπου ήρθε µια πρόταση, όταν όλες οι προηγούµενες δεν είχαν καταλήξει πουθενά, µια τελευταία ευκαιρία. Τελευταία, όµως οκ, είπε στον εαυτό του. Και έγινε ο Σόγιερ του «Lost». Διάσηµος σε όλο τον κόσµο και για πάντα. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε µια σειρά που έγραψε ιστορία… Το αιώνιο, ροµαντικό, ακαταµάχητο κλισέ των κλισέ ζει και κάνει καριέρα. Καιρός είναι πια να αρχίσουν να έρχονται και µερικά καλά νέα.
