Σύµφωνα µε προφητείες των Μάγια, το τέλος του κόσµου έρχεται κάπου εκεί στο τέλος της επόµενης χρονιάς. Και τώρα τα καλά νέα: Εµείς δεν θα το ζήσουµε. Γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, θα έχουµε καταστραφεί πριν από αυτό. Μα τι σκοτεινές σκέψεις είναι αυτές στην αυγή της νέας χρονιάς και µε µια µερική έκλειψη Ηλίου πάνω από το κεφάλι µου; Η αλήθεια είναι πως το προσπαθώ. Να ανεβάσω τους αισιόδοξους τόνους, να βάλω λίγο χορό, λίγο τραγούδι, την πρώτη πράξη ενός µιούζικαλ, µια χαρούµενη πινελιά στο κάδρο. Αλλά δεν µου βγαίνει. Ελπίζω να έρθει µια ανατροπή, όπως συµβαίνει στις ταινίες, εκεί που τα πράγµατα έχουν γίνει τροµερά δυσοίωνα και αποδεικνύεται τελικά ότι αυτοί είναι οι άλλοι, αλλά όλοι – και αυτοί και οι άλλοι – είναι το ίδιο. Το ίδιο και χειρότερο. Ζητείται αισιόδοξη σκέψη επειγόντως.
Ποιος όµως την έχασε τελευταία για να τη βρούµε εµείς; Κανείς που να ξέρω εγώ. Ακόµη και αν το πνεύµα των Μάγια βγει µέσα στο λυκόφως και πει ταπεινά «σόρι, γράψε λάθος, δεν ήταν το τέλος του κόσµου, ήταν το τέλος του “Lost” που είχαµε προβλέψει και πάλι προβλέψαµε λάθος χρονιά», η ζηµιά θα έχει γίνει. Και ούτε ένα σόρι δεν θα έχουµε ακούσει – διότι, όπως έχουµε ακούσει πολλές φορές, είµαστε µέρος του προβλήµατος. Οπότε καλά κρασιά, αλλά καµιά καλή ενέργεια γύρω, σε ακτί να που να πιάνει το µάτι. Συνεχίζω παρ’ όλα αυτάνα ψάχνω την αισιόδοξη σκέψη. Κάπου θα έχει ξεχαστεί κάποια από αυτές, ακόµη και αν έχει επάνω της παλιά ηµεροµηνία. Εστω. Μια καλή σκέψη και ας είναι και ληγµένη. Αλλά πού;
Και να την εντοπίσεις όµως, σε ποιον να την πεις; Στον οδηγό του διπλανού αυτοκινήτου που είναι κοληµένος, όπως εσύ, τρεις ώρες στον περιφερειακό του Καρέα και µπορεί εκείνη τη στιγµή να ελπίζει σε έναν καλύτερο χρόνο, αλλά καθόλου δεν του φαίνεται.- τουλάχιστον έτσι όπως τον βλέπω από τη θέση που κάθοµαι. Οπότε επιστρέφω ξανά στο τέλος του κόσµου, στο ηµερολόγιο των Μάγια, και αρχίζω να ψάχνω για ένα παραθυράκι µήπως και τη γλιτώσουµε. Ακόµη και εµείς.
