Το οποίο ,εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φανεί στον προβληματισμένο αναγνώστη επιπόλαιο και άκαιρο σε σχέση με τα πολιτικό –κοινωνικά θέματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Και σωστά. Το πώς κρατάς την ομπρέλα λίγη σημασία την στιγμή που αλλάζει ο παγκόσμιος χάρτης. Και όμως.
Το να κατεβαίνεις τη Βασιλίσσης Σοφίας με ανοιχτή ομπρέλα εναντίον πάντων , αποκαλύπτει εγωκεντρικό χαρακτήρα που νοιάζεται αν θα βγάλει το μάτι του άλλου όσο νοιάζεσαι εσύ αν καεί το φαγητό στο Κάτι Ψήνεται. Απέναντι στην ομπρέλα –μπουλντόζα , ο άλλος (με ή χωρίς ομπρέλα) δεν έχει υπόσταση, δεν υπάρχει και κάπως έτσι – ο καθένας για την πάρτη του- φτάσαμε στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Άλλοι πάλι, κρατάνε την ομπρέλα σαν το τιμόνι του Καγιέν – ομπρέλα status symbol- στην εμφάνιση της οποίας πρέπει όλοι να σταματήσουν και να απευθύνουν χαιρετισμό.
Λόγος δεν γίνεται καν για τις ομπρέλες –χαλασμένα μανιτάρια («μανιτάρια» γιατί ξεφυτρώνουν αμέσως με το που αρχίσει να βρέχει σε χέρια πακιστανών και «χαλασμένα» γιατί είναι χαλασμένες , αν όχι στο πρώτο άνοιγμα , στο δεύτερο ή στο τρίτο.
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας πρέπει στοιχειωδώς να ισχύει και για τον ομπρελοφόρο –αλλά άντε πες του το. Αν ίσχυε πάντως στην χτεσινή νεροποντή, μπορεί και να έγραφα τώρα λίγο λιγότερο βρεγμένη.
