Είναι η τρίτη φορά που είπα να µην το ξεχάσω και το ξέχασα. Να ανησυχώ γιατρέ µου; Απλά καθηµερινά πράγµατα, ας πούµε – έκλεισα την καφετιέρα; Κλείδωσα την πόρτα; Και αφού κλείδωσα, πού είναι τα κλειδιά; Τα κλειδιά δεν είναι ποτέ εκεί που τα αφήνεις. Τα κλειδιά που άφησα πάνω στο τραπέζι, κάπου αλλού να είναι αυτήν τη στιγµή, κάποιος προφανώς θα τα πήρε. Θυµάµαι πολύ καλά ότι τα άφησα εκεί. Σχεδόν θυµάµαι πολύ καλά.
Εννοείται ότι ξέχασα κάποια από αυτά που είχα να κάνω, βασικά επειδή είχα ξεχάσει να σηµειώσω τι ακριβώς είχα να κάνω. Αλλά είναι η τελευταία φορά που το κάνω αυτό, να ξεχνάω να σηµειώνω.
Πολλά αρχεία στον «σκληρό» δίσκο ή να ανησυχώ γιατρέ µου; Συµβαίνει, λέει, επειδή έχεις στο κεφάλι σου πολλά. Οπως ο Νίκος στη διαφήµιση (τον ρόλο του, τι άλλο;). Ανάµεσα στα πολλά, σου διαφεύγει ένα όνοµα – σιγά το τροµερό! – και την ώρα που πας να κάνεις τις συστάσεις σου γλιστράει µέσα από τα χέρια – µα είναι δυνατόν; Μια αµηχανία, µια παγωµένη ατµόσφαιρα, ας χτυπήσει το τηλέφωνο. Χτυπάει! Η µνήµη µπορεί να µην είναι µε το µέρος σου, µπορεί να είναι η τύχη. Τυχερέ. Το παρηγορητικό είναι πως δεν είσαι µόνος σε αυτήν τη λήθη – και οι άλλοι ξεχνάνε. Μερικοί πιο πολύ ακόµη. Βοηθάει ωστόσο να µπορείς να ξεχνάς συντονισµένα – το ραντεβού που έχεις ξεχάσει εσύ, να το έχει ξεχάσει και ο άλλος.
Οπότε, ούτε γάτα ούτε ζηµιά. Μεγάλες, αξέχαστες στιγµές. Αν το δεις σωστά (καλά το πάω γιατρέ µου;) το ότι ξεχνάς είναι καλό πράγµα. Κάτι σαν την προστασία της οθόνης. Για να µη φορτώνει το σύστηµα, να πετάει τα περιττά και να εξοικονοµεί ενέργεια. Κάπως έτσι. Η γνωστή επιλεκτική µνήµη και τα σχετικά… Και στο κάτω κάτω, ποιος χρειάζεται τη µνήµη ελέφαντα; Πάνω στην ώρα ή λίγο πιο µετά θα βρεθούν και τα κλειδιά (ενδεχοµένως να βρεθούν εκεί που τα άφησες) ή θα σου έρθει η έµπνευση (να ψάξεις αλλού). Και µεταξύ µας, δεν θα υπάρχει και παρεξήγηση. Περασµένα ξεχασµένα.
