Mε φόντο κάκτους και Μεξικό
Οση ησυχία και κρυφούς ήχους έχει η έρηµος τόσες µουσικές βγαίνουν από εκεί. Φυτρώνουν στο πουθενά και µένουν για πάντα. Οι κάκτοι γίνονται ηχεία και ο αέρας µετά µεγαλώνει την ένταση. Πάντα όµως υπάρχουν κάποιοι, πίσω από το σκηνικό, που δουλεύουν σκληρά. Και τους ξέρουµε µε όνοµα, διεύθυνση και λοιπά στοιχεία.
O ήλιος δεν δύει ποτέ πάνω από τις στέγες της πολιτείας των Calexico. Τουλάχιστον αυτός o ήλιος που ζεσταίνει το δωµάτιο µε τις εµπνεύσεις – ανεξάντλητες εµπνεύσεις. Κανονικό θερµοκήπιο µε θέα τη δύση. Σε χώρο οικείο. Με τους κάκτους φόντο και τους ορίζοντες της Αριζόνας, από όπου κάτι ξέµακρες τροµπέτες πλησιάζουν όλο πιο κοντά.
Ε, ναι. Calexico! O ήχος τους, δακτυλικό αποτύπωµα, ειδικά στο σηµείο όπου µπαίνουν οι κιθάρες σε µεξικάνικη τροχιά. Θεατρικά. Ολος ο κόσµος µια σκηνή, αµίγκο. Για να στο πω πιο σωστά εδώ: όλος ο κόσµος ένα τσίρκο. Με χοντρούς κλόουν, ισορροπιστές και ιπτάµενους ζογκλέρ µε αναµµένες δάδες στα χέρια. Που περπατάνε σε τεντωµένο σχοινί, µε βήµατα πιο σίγουρα από τα δικά µας. Επικίνδυνα κόλπα, αλλά θεαµατικά. Το δίχτυ ασφαλείας όµως πλέκουν ικανοί τεχνίτες, ο Τζόι Μπερνς και ο Τζον Κονβερτίνο. Στο «Gran Circo Mexico» από την αρχή οι µουσικές τους «κόβουν» εισιτήρια για την παράσταση που ακολουθεί.
Eνας κόσµος όµως που σβήνει σιγά σιγά (πόσο να αντέξει;) γοητεύει τον σκηνοθέτη. Ο Ααρον Σοκ. Που ακολουθεί το τσίρκο και κάνει ντοκιµαντέρ γι’ αυτό. Το τρίο Mπερνς / Κονβερτνίνο /και Τζέκοµπ Βενεζουέλα σταθερά µε τις µουσικές τους από κοντά. Σε απόσταση ανάσας.
Ακορντεόν, µαντολίνα και ένας γρύλος µε «γκεστ» εµφάνιση στα φωνητικά. Το αποτέλεσµα, soundtrack έξοχο να σε ταξιδέψει. Να σε πάει ώς την ώρα που θα έχουν φύγει όλοι από εκεί, θα έχουν βγάλει οι κλόουν τις µπογιές από τα πρόσωπά τους και έχει θα µείνει µόνο του το Μεξικό και οι µουσικές του.
