Μην πυροβολείτε τον πιανίστα (ξανά)
Μέσα στο µουσικό σκηνικό και εκεί που δεν πρόσεχε κανείς, βρέθηκε ένα πιάνο και σήκωσε τον κόσµο στο πόδι. Ακολούθησαν και άλλα,και ο θόρυβος από τα πλήκτρα δεν έχει κοπάσει ακόµη.
Mπορεί και να µην είναι ακριβώς έτσι, αλλά νοµίζω πως το dubstep απέκτησε τον επίσηµο τροβαδούρο του. Μέσα από τα κλαµπ του Λονδίνου, το beat που ξεκίνησε σαν ένα αγχωτικό τέµπο για να προλάβεις το βραδινό λεωφορείο ή απλά για να τα πεις όλα µε µια ανάσα, εξελίσσεται σε κάµποσα λυρικά επεισόδια. Στο πιάνο.
Mικροί θόρυβοι πλέκουν ηλεκτρονικά µπλουζ, ψιθυριστά σαν τους ήχους της νύχτας. Συχνότητες που παιδεύονται να ακουστούν, γρατζουνίσµατα στην πόρτα, τριξίµατα, κενά στη ροή, λειωµένος ρυθµός, τραγούδι που µοιάζει µε φθαρµένο λάστιχο, που δεν ξέρεις αν θα επιστρέψει ποτέ στην κανονική του θέση. Ο Τζέιµς Μπλέικ σπούδασε κλασικό πιάνο και άκουγε τον πατέρα του να κάνει πρόβες µε το progressive σχήµα που έπαιζε µουσική. Από παντού στο µεταξύ έφταναν στα αυτιά του µηνύµατα από το trip hop, που είχε ηλεκτρίσει την ατµόσφαιρα από τα πρώτα ένδοξα χρόνια της σχολής του Μπρίστολ.
Εκείνος, µπροστά στο πιάνο µε τη ρεαλιστική δυσκολία να το φορτώσει και να το πάρει µαζί του το βράδυ στο κλαµπ. Τίποτε δεν είναι αδύνατο όµως. Με φωνή τρεµάµενη, σαν ελέκτρο-γκόσπελ («Measurements») για όποια ψυχή είναι πρόθυµη να ακούσει, ο Μπλέικ µαζεύει όλα τα κοµµάτια που του «µιλάνε» σε µια ωραία, τολµηρή απόπειρα, σε ένα άλµπουµ απλά µε το όνοµά του.
Ακόµη και αν µερικές φορές όπως στο «Give me my month» θυµίζει απειλητικά σχεδόν Αντονι Χέγκαρτι, η σταθερή αναπνοή της soul στα τραγούδια του παίρνει όλο αυτό το σκαρί και το βγάζει σε ανοιχτό ορίζοντα। Στο βάθος πέφτουν αστραπές, βροντές, τρικλοποδιές, µηχανές αποσυντονίζονται, η συντέλεια του κόσµου,ένας τρελός τρυποκάρυδος, η Αποκάλυψη, διάλειµµα για διαφηµίσεις και Μέρος ∆εύτερο – οι ροµαντικοί δεν νικήθηκαν ακόµη.