Στο Μετρό είµαι και τεντώνω το αυτί µου να πιάσω τι ακούει στα ακουστικά της κυρία τύπου «εξέκιουτιβ» που στέκεται δίπλα και που πιθανώς πηγαίνει στις εκλογές των δικηγόρων ή σε συνάντηση στελεχών µε θέµα κάποιο πρόγραµµα επενδύσεων, µάλλον το πρώτο. ∆εν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ, η µουσική ξεχειλίζει από τα ακουστικά και, αλήθεια λέω, είναι κάτι ανάµεσα σε thrash metal και πολύ σκληρό ροκ. Σε λίγο περιµένω η «δικηγόρος» να αρχίσει να κάνει headbanging –αυτό που πάνε πάνω – κάτω το κεφάλι µε τα µαλλιά να κάνουν αέρα στον αέρα. Και νοµίζω το κάνει και η κίνηση που δίνει ο συρµός το καµουφλάρει. Πολύ διασκεδαστικό σπορ και περνάει η ώρα µέχρι να φτάσεις Σύνταγµα και να κατέβεις. Ακούγοντας τι ακούει ο συνεπιβάτης. Θα εκπλαγείς από τα ευρήµατα. Οπως την άλλη φορά, που ένας πανκ ή µετα-πάνκ ή παρα-πάνκ είχε στα αυτιά του Αννα Βίσση ή κάτι άλλο, όχι τόσο απόλυτο – τι θέλω να πω; Οτι τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται. Και εγώ ας πούµε, µε το που θα δω κουστούµι, γραβάτα και όλο το σετ αρχίζω και κουµπώνοµαι – γιατί αυτά µας κατάντησαν έτσι – αλλά µπορεί να κρύβεται µέσα µια χαρά χαρακτήρας και να του πηγαίνει και το χρώµα – η γραβάτα εξακολουθεί να µε χαλάει. Αλλά είπαµε – άλλο είσαι, άλλο φαίνεσαι, που έλεγε και η Σιγκούρνι Γουίβερ στο «Copycat» – πως αυτός µε τον οποίο ευχαρίστως θα έβγαινες για ποτό και χαλαρή κουβέντα, αυτός ταιριάζει πιο πολύ στο προφίλ του σίριαλ κίλερ – γι’ αυτό µέρες που είναι, ας προσέχουµε. Ειδικά όταν πέφτουν οι µάσκες.
