Υπάρχει µια λεπτή γραµµή, ενίοτε όχι ορατή, που ένα γκρουπ περνάει και γίνεται από «κρυµµένο µυστικό» για λίγους που ψάχνουν, µεγάλο γκρουπ ικανό για πολλά και σπουδαία. Οσοι τους πίστευαν στο «µυστικό» µετά που το έµαθαν κι άλλοι, τρελαίνονται, τους σβήνουν από τα contacts τους και πάνε για άλλα – αλλά, αν η µουσική παραµένει το θέµα σου, δεν έχεις να πας πουθενά. Οι Fleet Foxes µόλις άλλαξαν κατηγορία.
Το πρώτο τους, η αλήθεια είναι, δεν µε είχε πείσει ότι άξιζε τον θόρυβο που γινόταν. Αξιζε όµως γιατί χρειαζόταν να είναι εκεί, µε όλους τους πειραµατισµούς του, ώστε να φτάσει ο Ρόµπιν Πέκνολντ και οι δικοί του άνθρωποι από το Σιάτλ στο «Helplessness Blues», το νέο έργο. Θα µπορούσες να πεις ότι έρχονται µε φρέσκια φολκ πρόταση, αλλά δεν είναι αυτό.
Είναι κάτι από ’70s ροκ, κάτι παράδοξα ανατρεπτικό, ίσως και κάτι άλλο: το ότι ανοίγουν δίοδο στην αγχωµένη µουσική που παράγεται γύρω µηχανικά, προς έναν άλλο κόσµο, που έχει τον χρόνο να παρατηρεί, να βλέπει τα πράγµατα από όλες τις γωνίες, να µπορεί να κλείνει τα µάτια και να χάνεται µέσα σε ένα τραγούδι. Οιµπάντες στο Σιάτλ από τις εποχές του Χέντριξ και των Nirvana µετά, φαίνεται,έµαθαν να επιµένουν πολύ όταν πιστεύουν σε κάτι.
Τους Fleet Foxes τούς εµπνέει ο Graham Nash και από το «Montezuma», το πρώτο κοµµάτι που ακούς εδώ, υπάρχει η αίσθηση καθώς ο Πέκνολντ τραγουδάει πάνω στην αχνή κιθάρα για όλους εκείνους που είναι κλεισµένοι στον κόσµο τους –«Αναρωτιέµαι αν θα δω πρόσωπα ή µόνο τις ρωγµές στο ταβάνι…». Το «Sim Sala Bim» είναι σαν να το φέρνει αεράκι από τη θάλασσα. Το έγραψαν, λέει, σε ένα ταξίδι τους στο Big Sur, εκείνο το σηµείο της καλιφορνέζικης ακτής όπου ο Τζακ Κέρουακ αποµονωνόταν και έγραφε και µετά επέστρεφε στο Σαν Φρανσίσκο για να συναντήσει τους άλλους της «παρέας» και να µεθύσουν µέχρι να λειώσουν πια τελείως. Κάπου αλλού, στο «Helplessness Blues» «ζει» και ο Ντίλαν και οι ψυχελεδικοί Beach Boys και οι χίπηδες που αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικοί από όσο φαίνονταν στην αρχή, επιρροές ραµµένες όµως µε τεχνική που αν θέλεις να αναλύσεις, θα σε εντυπωσιάσει. Το βλέπω όµως. Μπορεί οι ’80s επιρροές να αποθεώνονται, αλλά οι ’70s δεν έχουν καλή τύχη. Γι’ αυτό, µπαίνω µπροστά όταν αρχίσουν τα σκάγια να πέφτουν. Μην πυροβολείτε τους Fleet Foxes. Οι «Αλεπούδες»έκαναν πολύ καλή δουλειά.
